Οργάνωση ενιαίας πάλης

Η

 απόφαση του Σωματείου Εργαζομένων «Ελληνικής Χαλυβουργίας» στον Ασπρόπυργο να πάρει συγκεκριμένα μέτρα και πρωτοβουλίες με στόχο την οργάνωση συντονισμένης πάλης όλων των εργαζομένων της εταιρείας, μετά τις αξιώσεις του Μάνεση να προχωρήσει σε μειώσεις μισθών 25% στα δύο εργοστάσια σε Βελεστίνο και Βόλο, αναδεικνύει πόσο σημαντική είναι η συνειδητοποίηση της αναγκαιότητας της ενιαίας οργάνωσης της πάλης των εργαζομένων ενός κλάδου ολόκληρου. Δεν είναι απλά ζήτημα μιας «τυπικής» έκφρασης αλληλεγγύης στους εργαζόμενους ενός χώρου δουλειάς που χτυπιέται από τους καπιταλιστές, αλλά συνδέεται με την αναγκαιότητα να γίνουν συγκεκριμένα, πρακτικά, κοινά αγωνιστικά βήματα των εργαζομένων όλου του κλάδου. Εκεί εντάσσεται, για παράδειγμα, και η πανελλαδική σύσκεψη όλων των συνδικάτων του κλάδου στην οποία καλούν οι χαλυβουργοί, για οργάνωση κοινού αγώνα απέναντι στη συντονισμένη επίθεση της εργοδοσίας.

Ο

ι χαλυβουργοί αξιοποιούν την αγωνιστική τους πείρα, μετά τον εννιάμηνο απεργιακό τους αγώνα, σε κατεύθυνση συνολικής οργάνωσης του αγώνα του κλάδου. Η συγκεκριμένη πρακτική των χαλυβουργών είναι ένα παράδειγμα που μπορεί να γενικευτεί. Ανοίγει το δρόμο του «όλοι για έναν και ένας για όλους», την προοπτική της ταξικής ενότητας δράσης. Με δεδομένο ότι η επίθεση σε βάρος της εργατικής τάξης θα συνεχιστεί σε βάθος χρόνου και, μάλιστα, πρόκειται να αποκτήσει ακόμη πιο άγρια χαρακτηριστικά, κανένας χώρος δουλειάς, ακόμη και κλάδος ολόκληρος, δε θα μπορέσει να αντιμετωπίσει αυτή την επίθεση μόνος του. Τέτοιες πρωτοβουλίες των πρωτοβάθμιων σωματείων και συνδικάτων είναι σημαντικός παράγοντας μέσω του οποίου η εργατική τάξη έχει τη δυνατότητα να βάλει ένα ακόμη όπλο στη φαρέτρα της μάχης για την υπεράσπιση της ζωής της.

Α

υτός ο τρόπος δουλειάς βοηθάει τους εργαζόμενους να ανταλλάσσουν πείρα, να συναποφασίζουν ενέργειες και δράσεις, μορφές πάλης ενάντια στις επιδιώξεις της εργοδοσίας και στη δράση των μηχανισμών της, των κυβερνήσεων, του αστικού κράτους. Εχουν τη δυνατότητα να βγάλουν σπουδαία διδάγματα από τον αγώνα τους και από τον αγώνα άλλων εργαζομένων. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η δράση «δένεται» με τα ιδιαίτερα προβλήματα του κάθε κλάδου και του κάθε χώρου δουλειάς, διαμορφώνοντας ένα ιδιαίτερο αγωνιστικό πρόγραμμα, ενταγμένο, πάντα, σε ένα συνολικό πλαίσιο πάλης που θα δίνει την προοπτική. Με αυτόν τον τρόπο, η αλληλεγγύη, η οργάνωση και ο αγώνας ενάντια στην αντιλαϊκή και βάρβαρη πολιτική αποτελούν ένα ενιαίο πλαίσιο.

Ε

να τελευταίο ζήτημα είναι αυτό της επαγρύπνησης και της αλληλοενημέρωσης. Καθόλου τυχαία, οι χαλυβουργοί του Ασπροπύργου καλούν τους συναδέλφους τους σε ετοιμότητα, αφού μέσα από την πείρα τους γνωρίζουν πως η εργοδοσία δε θα σταματήσει μόνο στα σχέδια που έχει για τα εργοστάσια σε Βόλο και Βελεστίνο, αλλά θα συνεχίσει με τελικό στόχο να περάσει γενικότερα αντεργατικά σχέδια, πέρα από τη μείωση μισθών κατά 25% που προσπαθεί να επιβάλει στους εργάτες στα εργοστάσια της Μαγνησίας. Αλλωστε, αυτό το γεγονός αποκαλύπτει πως η «ταξική ειρήνη» ή η «ταξική συνεργασία» καθόλου δε σημαίνει ότι η εργοδοσία δε θα καταργεί δικαιώματα επειδή έχει υπάκουους εργάτες. Αυτό είχε γίνει με τα εργοστάσια της Μαγνησίας στη διάρκεια της απεργίας των εργατών του Ασπροπύργου, το επικαλέστηκαν ως επιχείρημα οι εκεί εργάτες για να μην αποδεχτούν τη μείωση, αλλά ο εργοδότης τους κάνει άγρια επίθεση. Ο συντονισμός σωματείων συμβάλλει στην ταξική ενότητα δράσης.

Κώστας ΤΡΑΚΟΣΑΣ