Οι συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ ζητάνε και το βόδι...

Στην πρόταση που κατέθεσε στην Εκτελεστική Επιτροπή της ΓΣΕΕ την περασμένη βδομάδα η «Αυτόνομη Παρέμβαση», παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ, γράφει μεταξύ άλλων: «Παρατηρείται μια περίεργη σύμπτωση και συγχρονισμός επιχειρημάτων από ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ αλλά δυστυχώς και του ΠΑΜΕ, που επικοινωνούν σε διαφορετικό βαθμό με τα επιχειρήματα της κυβέρνησης. ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ υιοθετούν τη λογική της κυβέρνησης, ότι οι αγώνες που ζητούνται είναι κομματικά υποκινούμενοι και αναμασούν την λογική αυτή. Αλλά και οι ταξικές δυνάμεις του ΠΑΜΕ προσχωρούν στην ίδια λογική, υποστηρίζοντας ότι δεν πρόκειται να συναινέσουν, στην διοργάνωση αγώνων που υπηρετούν κομματικά οφέλη και από διαφορετικές διαδρομές, συναντώνται στο ίδιο αποτέλεσμα της αδράνειας και της ακινησίας».

Στην περίπτωση της «Αυτόνομης Παρέμβασης» ισχύει το «εκεί που μας χρωστούσανε μας πήραν και το βόδι». Η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ χρεώνει συμπόρευση του ΠΑΜΕ με την ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ, επειδή δεν συναίνεσε σε «απεργίες διαρκείας» - στην πραγματικότητα εκφυλισμού - στο χώρο των καθηγητών. Λέει, δηλαδή, ότι όποιος δε συμφωνεί μαζί τους, είναι με την ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι η θέση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ ήταν στον αντίποδα του περιεχομένου που ήθελαν να δώσουν στην απεργία όλοι μαζί, ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΑΝΤΑΡΣΥΑ - ΣΥΡΙΖΑ. Το ΠΑΜΕ πρότεινε απεργία και ουσιαστική συμμετοχή των εργαζομένων στις αποφάσεις για κλιμάκωση βήμα βήμα, με δράσεις που θα εξασφαλίζουν τη συμμαχία με γονείς και μαθητές. Στον ΣΥΡΙΖΑ δεν άρεσε αυτό, επειδή το μόνο που επιδίωκε ήταν να παίξει με τις εντυπώσεις μιας τάχα «πολιτικής απεργίας», που θα έριχνε την κυβέρνηση, για να έρθει ο ίδιος στη θέση της.

Το αποτέλεσμα δικαίωσε τη θέση του ΠΑΜΕ και εξέθεσε τις συνδικαλιστικές παρατάξεις που οδήγησαν τους καθηγητές σε πενθήμερο ξέσπασμα, χωρίς να έχουν δημιουργήσει προϋποθέσεις κλιμάκωσης, αντοχής, συνέχειας, συμμαχίας. Αυτός είναι ο ορισμός της «τουφεκιάς στον αέρα», που ζημιώνει το κίνημα, καλλιεργεί ηττοπάθεια ακόμα και σε δυνάμεις που έχουν αγωνιστικές διαθέσεις και απογοητεύονται. Αλλά μιας και το 'φερε η κουβέντα: Ακόμα κι αν κατέθεσε άλλη πρόταση, το ΠΑΜΕ στήριξε με όλες του τις δυνάμεις την απεργία που αποφάσισαν κατά πλειοψηφία τα συνδικαλιστικά όργανα των καθηγητών. Οι συνδικαλιστές και οι εκπαιδευτικοί που συμμετέχουν στις γραμμές του απήργησαν όλες τις μέρες. Η «Αυτόνομη Παρέμβαση» μπορεί να μετρήσει τους απεργοσπάστες της; 'Η είναι τόσοι, που κινδυνεύει να χάσει το μέτρημα;

Γράφει σε άλλο σημείο η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ: «Αλλού η ΠΑΣΚΕ και αλλού το ΠΑΜΕ, πέρασαν στην απέναντι όχθη, χρέωσαν την εκτίναξη και την εγκληματική παρουσία της Χρυσής Αυγής στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, στους αγώνες που αναπτύχθηκαν για 43 ημέρες στις πλατείες, με απίστευτη αγωνιστική δράση, με τόνους χημικά, με την συμμετοχή να ξεπερνά το εκατομμύριο, που έγινε δυνατό παράδειγμα για όλη την Ευρώπη, διεκδικώντας να φύγει το μνημόνιο και οι κυβερνήσεις που το υπηρετούν, το χρέος δεν είναι του λαού, την κρίση να την πληρώσει το κεφάλαιο. Απαλλάσσουν την κυβέρνηση που συντήρησε το φαινόμενο αυτό και χρεώνουν την παρουσία της Χρυσής Αυγής στον ελληνικό λαό και τους εργαζόμενους που εξεγέρθηκαν και κατέβηκαν στους δρόμους και στις πλατείες φωνάζοντας, "Την κρίση να την πληρώσουν οι καπιταλίστες", από τον αγώνα αυτόν απουσίαζαν όμως οι δυνάμεις αυτές».

Κατόπιν εορτής και ποντάροντας στη λήθη που μπορεί να προκαλεί η απόσταση από τα γεγονότα, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να δώσει στις «πλατείες» περιεχόμενο που ποτέ δεν είχαν. Τα συνθήματα που κυριάρχησαν τότε δεν ήταν βέβαια «την κρίση να πληρώσουν οι καπιταλιστές», αλλά «να καεί να καεί το ...η Βουλή», το «κλέφτες, αλήτες πολιτικοί» και το «οι 300 στο Γουδή». Σ' αυτά τα συνθήματα και σ' αυτό το κλίμα πάτησε η Χρυσή Αυγή, προσποιούμενη ότι με τον τσαμπουκά της είναι η μόνη που μπορεί να κάνει πράξη τα συνθήματα που κυριάρχησαν στις «πλατείες».

Τι έλεγε για όλα αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ εκείνη την περίοδο; Ο Αλ. Τσίπρας σχολίαζε για το «κίνημα» στις πλατείες: «Δεν εντάσσεται σε πανό κομμάτων, οργανώσεων ή συνδικάτων και επίσης έχει παλλαϊκά χαρακτηριστικά (...) Είναι ένα κίνημα ελπιδοφόρο, μια εκδήλωση της λαϊκής αγανάκτησης (...) τομή στα μεταπολιτευτικά χρονικά». Και ταυτόχρονα εξέφραζε το μύχιο πόθο το κίνημα αυτό να «μπορέσει να καταλήξει κάπου και από εκεί ενδεχομένως να προκύψει ένας νέος συνασπισμός εξουσίας»! Δηλαδή, «αντιμνημονιακή» κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, που καμιά σχέση δεν έχει βέβαια με το «να πληρώσουν οι καπιταλιστές την κρίση», όπως λέει η «Αυτόνομη Παρέμβαση».

Στις πλατείες δε συμμετείχε οργανωμένο το εργατικό κίνημα, αφού ανάμεσα στα συνθήματα που κυριάρχησαν ήταν το «έξω τα κόμματα, έξω τα συνδικάτα». Ο ΣΥΡΙΖΑ αναζητά άλλοθι στη λεγόμενη «κάτω» πλατεία. Πέρα από το γεγονός ότι στην «κάτω» πλατεία το σύνθημα σε καμιά περίπτωση δεν ήταν «την κρίση να πληρώσουν οι καπιταλιστές», όλη η λογική των αγανακτισμένων εντασσόταν σε μια θολή «αντιμνημονιακή» γραμμή (άλλη διαχείριση, με λογιστικό έλεγχο και μερική διαγραφή του χρέους, με μια άλλη κυβέρνηση κ.λπ.) με εχθρικές διαθέσεις απέναντι στο εργατικό κίνημα και την επαναστατική πάλη. Κάτω από την ταμπέλα του «ακομμάτιστου» και του «αδέσμευτου», μέχρι και προπηλακισμοί έγιναν. Οσο για τον αντικομμουνισμό, αυτός πήγαινε σύννεφο «πάνω» και «κάτω»...

Π.