Ο αντικαπιταλιστικός αγώνας χτυπά το φασισμό

Την περασμένη Πέμπτη η Ελληνική Επιτροπή του νεοσύστατου Ευρωπαϊκού Αντιφασιστικού Μανιφέστου παραχώρησε συνέντευξη Τύπου απ' όπου απηύθυνε κάλεσμα για τη συγκρότηση ενός ευρωπαϊκού αντιφασιστικού κινήματος "ενωτικού, δημοκρατικού και μαζικού, ικανού να αντιμετωπίσει και να νικήσει τη φαιά πανούκλα που σηκώνει κεφάλι στην ήπειρό μας".

Για τις συστάσεις, στην εν λόγω επιτροπή συναντώνται στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ενώ το εγχείρημα τυγχάνει της θερμής υποστήριξης του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Οπως κάθε άλλο τέτοιο εγχείρημα είναι σαφές πως διαθέτει ευρυχωρία ικανή να συστεγάσει όσους... πιστούς προσέλθουν για την αντιφασιστική σταυροφορία.

Πρέπει ωστόσο να είναι εξαρχής καθαρό ότι μόνο σύγχυση και αποπροσανατολισμό προσφέρουν καλέσματα για αντιφασιστικά μέτωπα από δυνάμεις που πίνουν νερό στο όνομα της ΕΕ, που έχει ανάγει σε επίσημη ιδεολογία της τον αντικομμουνισμό και την εξίσωση του φασισμού με τον κομμουνισμό. Δυνάμεις που έχουν ευθύνη για τον αποπροσανατολισμό του εργατικού κινήματος, για την κυριαρχία ρεφορμιστικών αυταπατών και ψευδαισθήσεων.

Αναφέρουν στη διακήρυξή τους: "Οπως και στις δεκαετίες του 1920 και 1930, γενεσιουργός αιτία αυτής της νεοφασιστικής απειλής είναι η βαθιά οικονομική, κοινωνική, πολιτική καθώς και ηθική και οικολογική κρίση του καπιταλισμού". Σπουδαία διαπίστωση ότι σε συνθήκες καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης το φασιστικό ρεύμα ενισχύεται και δυναμώνει. Δε μας λένε όμως πώς συμβαίνει αυτό, μήπως πρόκειται για κάποιο "φυσικό φαινόμενο"; Γιατί βεβαίως η φτώχεια, η ανέχεια, η ανασφάλεια η καταστροφή μεσαίων στρωμάτων που συντελείται σε συνθήκες καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, η δυσαρέσκεια που συσσωρεύεται, αποτελούν το υπόβαθρο για την ενίσχυση αντιδραστικών αντιλήψεων, αυτό όμως δε φτάνει.

Μονοκονδυλιά οι εμπνευστές της πρωτοβουλίας διαγράφουν τεράστια ιστορική πείρα που επιβεβαιώνει ότι ο φασισμός είναι παιδί του καπιταλισμού. Διαμορφώνεται στα πλαίσια ενός συγκεκριμένου αντιδραστικού αστικού ιδεολογικο-πολιτικού πλαισίου που έχει ως χαρακτηριστικά τον αντικομμουνισμό, τον ακραίο εθνικισμό, το ρατσισμό, την εχθρότητα στο εργατικό κίνημα. Δε λένε κουβέντα για την επίδραση που είχε η αντεπανάσταση στην ΕΣΣΔ και τα άλλα σοσιαλιστικά κράτη, δεν λένε τίποτα για την κατάσταση του εργατικού κινήματος που ευνοεί την ενίσχυσή του.

Τσιμουδιά για το ότι διασυνδέεται άμεσα με το αστικό κράτος και τους μηχανισμούς του, ότι απολαμβάνει τη στήριξη του κεφαλαίου. Οπως έχει αποδειχθεί ιστορικά οι συμμορίες του χρηματοδοτούνται άμεσα από τμήματά του. Τον «γεννάει» ξανά και ξανά η ίδια μήτρα, αφού οι λαοί δεν έφτασαν τον αγώνα τους τον 20ό αιώνα ως το τέρμα, τη οριστική συντριβή της. Οσο υπάρχει καπιταλισμός θα υπάρχει και φασισμός, αυτή την αλήθεια την «ξέχασαν» οι συντάκτες του κειμένου.

Ενα κίνημα λοιπόν όπου «χωράνε όλοι», αλλά δε χωράει ούτε μισή κουβέντα αμφισβήτησης του καπιταλισμού ως γεννήτορα του φασισμού πόσο συνεπές και ειλικρινώς αντιφασιστικό μπορεί να είναι; Και μήπως τελικά είναι ακριβώς το αντίθετο; Η λογική εξωραϊσμού της αστικής δημοκρατίας, δηλαδή της κοινοβουλευτικής μορφής της εξουσίας - δικτατορίας του κεφαλαίου ξεχνάει το βασικότερο, ότι μέσα σε αυτήν την αστική δημοκρατία εκκολάπτεται το αυγό του φιδιού. Είναι η δημοκρατία της ανεργίας, της φτώχειας, της εργοδοτικής τρομοκρατίας, η δημοκρατία όπου η πείνα των πολλών είναι τα πλούτη των λίγων. Και που για τη μακροημέρευσή της έχει ανάγκη φασιστικά «τάγματα εφόδου» να τα παρατάσσει απέναντι σε όποιον αμφισβητεί τη «νομιμότητα» της κλοπής του πλούτου που παράγει ο λαός.

Το «αντιφασιστικό κίνημα» που στηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί παρά να περιορίζεται στην υπεράσπιση της αστικής δημοκρατίας. Ο ίδιος άλλωστε δεν έχει κρύψει ότι θέλει κίνημα, χτες αντιμνημονιακό, σήμερα αντιφασιστικό, σε κάθε περίπτωση «ασορτί» με το «κουστούμι» του διαχειριστή της αστικής εξουσίας που προβάρει. Ενα κίνημα που θα τον βοηθήσει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη, θα τον κουβαλήσει στην πλάτη ως τον κυβερνητικό θώκο και που τότε θα παραλάβει τη σκυτάλη από το σημερινό κυβερνητικό συνδικαλισμό για να συνεχίσει να παίζει τον επιζήμιο, διαβρωτικό του ρόλο. Γιατί φυσικά κανείς δεν μπορεί να είναι υπηρέτης δύο αφεντάδων. 'Η των μονοπωλίων ή του λαού θα είναι. Κι όσοι είναι των μονοπωλίων, ας μη φλυαρούν περί αντιφασιστικών μετώπων και αγώνων.

Η αναφορά τους ότι "η αντιφασιστική πάλη πρέπει να προτείνει έμπρακτα ένα άλλο όραμα της κοινωνίας" ξεκαθαρίζεται γρήγορα στις επόμενες γραμμές. Οι εκκλήσεις για "αλληλεγγύη", "ανεκτικότητα", "σεβασμό του δικαιώματος στη διαφορετικότητα", "στην υπεράσπιση των ανθρωπιστικών και δημοκρατικών αξιών" που θυμίζουν πολύ κείμενα της ΕΕ, απέχουν έτη φωτός από την πάλη για ανατροπή του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος. Αντιθέτως υποδηλώνουν ότι υπάρχει τάχα η δυνατότητα φιλολαϊκής μετάλλαξής του.

Το εργατικό κίνημα και η κοινωνική συμμαχία σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση είναι η δύναμη που μπορεί να βάλει εμπόδια στη δράση των φασιστών, να τους πετάξει κλωτσηδόν έξω από χώρους δουλειάς, τις εργατογειτονιές, να μην τους επιτρέψει να μολύνουν με τις τοξικές τους θέσεις τα μέρη όπου συχνάζουν οι άνθρωποι του μόχθου και τα παιδιά τους. Αυτό το κίνημα όμως ο ΣΥΡΙΖΑ και όσοι στηρίζουν τα διάφορα «αντιφασιστικά μέτωπα» δεν το θέλησαν ποτέ, το πολέμησαν και το πολεμούν.

Β. Ν.