Συμβάσεις σκλαβιάς

Ο

ταν πριν τρία χρόνια με το «νόμο Κατσέλη» δινόταν η δυνατότητα για υπογραφή «ειδικών Επιχειρησιακών Συμβάσεων» κάτω και έξω από αυτά που προέβλεπαν οι κλαδικές συμβάσεις και μάλιστα να τις υπογράφουν όχι μόνο σωματεία, αλλά ακόμα και ολιγομελείς «ενώσεις προσώπων», το ταξικό κίνημα προειδοποιούσε ότι άνοιγαν την Κερκόπορτα για την ισοπέδωση των εργασιακών σχέσεων. Γιατί, βέβαια, κεφάλαιο και κυβερνήσεις δεν σταμάτησαν εκεί. Ακολούθησε η κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων και ταυτόχρονα η κατάργηση της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, μαζί με την περικοπή κατά 22% και 32% του κατώτερου μισθού.

Σ

ήμερα, κανείς δε δικαιούται να λέει ότι πέφτει από τα σύννεφα όταν ακούει ότι υπογράφονται επιχειρησιακές συμβάσεις που προβλέπουν ακόμα και καταβολή μισθού μετά από 90 μέρες! Είναι επακόλουθο όλων των προηγούμενων πολιτικών παρεμβάσεων, που επί της ουσίας κατάργησαν τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και κάθε έννοια «προστασίας» των εργατών στις συνθήκες του καπιταλισμού. Είναι το αποτέλεσμα της κορύφωσης της εργοδοτικής επιθετικότητας, που δεν αναγνωρίζει κανένα όριο και κανένα εμπόδιο. Για το κεφάλαιο, δεν υπάρχουν εργατικά δικαιώματα, η εργατική τάξη είναι αναλώσιμη. Σ' αυτή την αντίληψη συνηγορούν τα εργοδοτικά σωματεία που βάζουν την υπογραφή τους σε επιχειρησιακές συμβάσεις με άθλιους όρους για τους εργαζόμενους, κηρύσσοντας την ταξική συναίνεση και αναπαράγοντας την τρομοκρατία της εργοδοσίας ότι «ή δουλεύετε σαν δούλοι, ή μένετε άνεργοι».

Κ

αθόλου τυχαίο δεν είναι και το γεγονός ότι αυτή η «σύμβαση», εξασφάλισης ακόμη μεγαλύτερης κερδοφορίας για τους μεγαλοεπιχειρηματίες στην οποία βάζουν πλάτη και τα τσιράκια τους, του εργοδοτικού-κυβερνητικού συνδικαλισμού, γίνεται στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας» της επιχείρησης. Η επίκληση της «ανταγωνιστικότητας», αντικειμενική τάση και νόμος του καπιταλιστικού συστήματος, προκειμένου το κεφάλαιο και η κερδοφορία του να αναπαράγονται σε ολοένα και μεγαλύτερη κλίμακα, είναι η ιδεολογική ρομφαία για να υποταχθεί η εργατική τάξη, να παραδοθεί αμαχητί στις ορέξεις του κεφαλαίου, και για την εξασφάλισή της, επιδιώκεται να γονατίσει το κίνημα και τα συνδικάτα. Αποκαλύπτονται και μ' αυτόν τον τρόπο οι μεγάλες υπηρεσίες που προσφέρουν στους κεφαλαιοκράτες όλοι αυτοί, οι οποίοι μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, για χρόνια, έχουν κάνει σημαία - μαζί με τις κυβερνήσεις - την «ανταγωνιστικότητα», τροφοδοτώντας και στηρίζοντας τις αξιώσεις των επιχειρηματικών ομίλων.

Ε

ίναι ταυτόχρονα και ένα «μάθημα» για τους εργάτες, να ξεκόψουν από αυτές τις ηγεσίες, να καταδικάσουν συνδικαλιστές που βάζουν την υπογραφή τους σε τέτοιου είδους συμφωνίες και να σταθούν απέναντι. Να μετατρέψουν σε κουρελόχαρτα τις «συμβάσεις» αυτές και με τον αγώνα τους να επιβάλουν μέσα στα εργοστάσια και στους κλάδους συμβάσεις με αξιοπρέπεια, συμβάσεις που θα εξασφαλίζουν το ψωμί τους, σε αυτούς και τις οικογένειές τους. Με τον αγώνα τους στη διεκδίκηση τέτοιων συμβάσεων κόντρα στους εργοδοτικούς εκβιασμούς, να σηκώσουν ανάστημα για να μην τους μετατρέπουν σε δούλους του 21ου αιώνα. Ο αγώνας για κλαδικές συμβάσεις είναι σε εξέλιξη από τις ταξικές δυνάμεις και πρέπει να γίνει αγώνας όλων των εργαζομένων. Που ταυτόχρονα πρέπει να συνειδητοποιήσουν οτι αυτός ο αγώνας θα είναι διαρκής και θα γίνεται αποτελεσματικός μόνο αν παίρνει αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά.

Ζ.