Συγκυβέρνηση - ΣΥΡΙΖΑ: Χίλιες δυο αποδείξεις της στρατηγικής σύμπλευσης...

Για το λαό, υπάρχει ο άλλος δρόμος ανάπτυξης, 

η μονομερής διαγραφή του χρέους, 

η έξοδος από τη λυκοσυμμαχία της ΕΕ, 

η κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, 

με εργατική - λαϊκή εξουσία

Από τα λεγόμενα πρωτογενή πλεονάσματα στον κρατικό προϋπολογισμό και την έξοδο στις χρηματαγορές μέχρι την «ελάφρυνση» του κρατικού χρέους και τους ρυθμούς ανάκαμψης του ΑΕΠ και από εκεί στις προτάσεις και τους σχεδιασμούς για το νέο «αναπτυξιακό μοντέλο»... Τα παραπάνω αποτελούν διαδοχικούς κρίκους γύρω από το μείγμα της αντιλαϊκής πολιτικής που θα εφαρμοστεί στην επόμενη φάση. Αποτελούν δομικά υλικά της δημόσιας συζήτησης, των αντιπαραθέσεων και ανταγωνισμών, που εκδηλώνονται σε έδαφος απόλυτα ξένο και εχθρικό με τα λαϊκά συμφέροντα. Σε αυτό το πλαίσιο, απόλυτα επικίνδυνη και αποπροσανατολιστική είναι και η συζήτηση για το ποιος είναι ο «καλύτερος» διαχειριστής, ο «ικανότερος» να παζαρέψει στο πλαίσιο της λυκοσυμμαχίας της ΕΕ δήθεν για τα λαϊκά συμφέροντα.

Η ίδια ακριβώς συζήτηση, τα παζάρια και οι ανταγωνισμοί εκδηλώνονται στους κόλπους της ΕΕ. Ολόκληρο το αντιλαϊκό πακέτο («ελάφρυνση χρέους, «ανάπτυξη» ελληνικής οικονομίας) μπαίνει στηατζέντα των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης (συμβούλιο Γιούρογκρουπ) στην αυριανή συνεδρίαση, στις 5 Μάη.

Ο πρώην επικεφαλής του Γιούρογκρουπ, υποψήφιος σήμερα για την προεδρία της Κομισιόν Ζ. Κ. Γιούνκερ δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο για ένα νέο «κούρεμα» πάνω στο κρατικό χρέος. Και, βέβαια, δεν τον «έπιασε ο πόνος» για την κατάσταση του ελληνικού λαού. Κεντρικό ζητούμενο είναι η λεγόμενη βιωσιμότητα του χρέους, δηλαδή ο βαθμός ικανότητας απρόσκοπτης αποπληρωμής του. Είτε με «κούρεμα», είτε με επιμήκυνση και μείωση επιτοκίων, η συζήτηση γύρω από την «ελάφρυνση» αφορά στην απελευθέρωση κεφαλαίων, προκειμένου αυτά να διοχετεύονται κατά τις επόμενες δεκαετίες στην ενίσχυση των μονοπωλίων, τμημάτων του κεφαλαίου, στη διαπάλη τους για το ποιος θα πάρει κεφάλι στην κούρσα του ανταγωνισμού για την απόσπαση περισσότερων κερδών.

Ιδιας υφής είναι και η συζήτηση για τα πρωτογενή πλεονάσματα. Η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ επαίρεται για μια «επιτυχία» που βασίστηκε στην εξαθλίωση των λαϊκών μαζών, σε μια εξέλιξη που με τη σειρά της άνοιξε την πόρτα της «διεξόδου» στις χρηματαγορές, δηλαδή της άντλησης δανεικών κεφαλαίων απευθείας από τις διεθνείς τράπεζες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την πλευρά του, την ίδια ώρα που εστιάζει την «κριτική» του γύρω από τη «στημένη έξοδο στις αγορές» ή εμφανίζεται να προβληματίζεται για το κατά πόσον τα «πλεονάσματα» είναι πραγματικά ή αποτέλεσμα λογιστικών «τρικ», στην πραγματικότητα, πρώτα και κύρια αγωνιά για τηδιατηρησιμότητα και των πλεονασμάτων στα επόμενα χρόνια.«Καλό είναι οι θριαμβολογούντες της κυβέρνησης να μας εξηγήσουν αν θεωρούν επιτυχία τους ότι τo 2013 το δημοσιονομικό έλλειμμα της Ελλάδας έφθασε το 12,7% του ΑΕΠ, ενώ το δημόσιο χρέος έφτασε το 175,1%», ήταν χαρακτηριστικό το σχετικό σχόλιο του ΣΥΡΙΖΑ σε ό,τι αφορά τη συγκυβέρνηση. Πρόκειται για προτάσεις και προβληματισμούς που προβάλλονται, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, και από ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (ΔΝΤ), επίσης και μέσα στους κόλπους της ΕΕ των μονοπωλίων. Η συζήτηση και η διαπάλη γύρω από τα πλεονάσματα και τα ελλείμματα, στην πραγματικότητα έρχεται να συντηρήσει το φαύλο κύκλο διαχείρισης του κρατικού χρέους, με την αντιλαϊκή διελκυστίνδα να αφορά τον επιμερισμό της χασούρας ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, τα κράτη και τις κυβερνήσεις τους.

Ανάπτυξη για ποιον;

«Επενδυτικά ταμεία», για τη διοχέτευση «φτηνής» ρευστότητας στους ντόπιους επιχειρηματικούς ομίλους, ειδικά αναπτυξιακά πλάνα, φοροαπαλλαγές και ενισχύσεις στους κεφαλαιοκράτες, ο πακτωλός του ΕΣΠΑ μέχρι το 2020, πολυεπίπεδες παρεμβάσεις που διασφαλίζουν την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου είναι το επίδικο αντιλαϊκό λάφυρο για τους επιχειρηματικούς ομίλους, που θα πάρουν κεφάλι στην κούρσα της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας.

Τα παραπάνω προβλέπονται στο λεγόμενο «Εθνικό Σχέδιο Ανάπτυξης» που διαβουλεύεται η συγκυβέρνηση με τους μεγαλοεπιχειρηματίες και τη σύμφωνη γνώμη της Κομισιόν και της ΕΕ. Προδιαγράφονται ειδικές ενισχύσεις σε επιλεγμένους κλάδους και τομείς της οικονομίας και της παραγωγής, που εμφανίζουν «συγκριτικά πλεονεκτήματα» σε διεθνές επίπεδο. Η έμφαση στην «παραγωγή διεθνώς εμπορεύσιμων αγαθών και υπηρεσιών» εστιάζει τόσο στο σκέλος των εξαγωγών -αντικειμενικά, δηλαδή, για κλάδους και επιχειρήσεις που μπορούν να σταθούν ανταγωνιστικά στο διεθνές πεδίο- όσο και στις υποδομές στο εσωτερικό της χώρας, όπως διαμετακομιστικά κέντρα, δίκτυα Ενέργειας, λιμάνια, αεροδρόμια, οδικά δίκτυα και άλλες παρεχόμενες υπηρεσίες στο πλαίσιο του διεθνούς καταμερισμού.

Οι «οριζόντιες παρεμβάσεις» της επόμενης περιόδου αφορούν στη σταδιακή μείωση της φορολογίας των επιχειρηματικών κερδών κατά το βαθμό που επέρχεται η οικονομική ανάκαμψη, στη δημιουργία «ευνοϊκού κλίματος για επενδύσεις και διευκόλυνσης της επιχειρηματικής δραστηριότητας», στις ιδιωτικοποιήσεις, στη συνεχή βελτίωση των δημοσιονομικών συνθηκών.

Σε αυτό το πλαίσιο, η καπιταλιστική ανάπτυξη συνεπάγεται τη μονιμοποίηση και επέκταση των αντιλαϊκών μέτρων που πάρθηκαν στη φάση της καπιταλιστικής κρίσης, γιατί μόνο έτσι μπορεί να ενισχυθεί και να διατηρηθεί η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου στη διαρκή διαπάλη για την απόσπαση κομματιών της επιχειρηματικής πίτας και των κερδών. Το «εθνικό σχέδιο» της συγκυβέρνησης προβλέπει περισσότερη «ευελιξία στην αγορά εργασίας», παραπέρα ελαφρύνσεις στις ασφαλιστικές εισφορές της εργοδοσίας, μειώσεις φόρου στα επιχειρηματικά κέρδη. Παράλληλα, διαπιστώνεται ότι θα απαιτηθεί σημαντικό χρονικό διάστημα, μέχρις ότου η επίσημη ανεργία αποκατασταθεί σε «φυσιολογικά επίπεδα», προτείνοντας τη διαμόρφωση συστημάτων «ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος» και προγράμματα διαχείρισης ακραίων φαινομένων φτώχειας, η οποία θα εξαπλώνεται σε ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα του λαϊκού πληθυσμού.

ΣΥΡΙΖΑ και ΣΕΒ, σαν δυο σταγόνες νερό

Αυτή είναι η ανάπτυξη του κεφαλαίου, για την οποία κόπτεται, προτείνοντας το δικό της μείγμα πολιτικής και η πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ. Ο υπεύθυνος οικονομικής πολιτικής του κόμματος Γ. Μηλιός, σε ομιλία του στο Συνέδριο «Να αλλάξουμε την Ευρώπη» που διοργάνωσε το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) και το δίκτυο Transform! (Βρυξέλλες, 10/4/2014) έβαλε στο τραπέζι και τα παρακάτω αποκαλυπτικά:

«Τη ριζική αλλαγή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) με γνώμονα το συμφέρον των λαών της Ευρώπης και την ανάπτυξη». Σε αυτό πλαίσιο, επιχειρούν να εμφανίσουν την ΕΚΤ (και μέλος της τρόικας παρεμπιπτόντως...) ως δυνάμει φιλολαϊκή δύναμη!

«Η αποπληρωμή τους χρέους να συνοδεύεται από κοινωνικά και αναπτυξιακά κίνητρα, από μια ρήτρα ανάπτυξης». Εν ολίγοις, ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει την αποπληρωμή του κρατικού χρέους ανάλογα με το βαθμό ανάκαμψης του παραγόμενου ΑΕΠ και της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Πρόκειται δηλαδή για μια ακόμη «εναλλακτική» λύση επιμήκυνσης του χρόνου αποπληρωμής του χρέους από το λαό, αντίστοιχη με αυτή που προβάλλει και η συγκυβέρνηση.

«Δημόσια (δηλαδή κρατική) χρηματοδότηση για τις επιχειρήσεις συμπεριλαμβανομένης και εκείνης από την ΕΚΤ με συγκεκριμένους κανόνες και κριτήρια». Η πρόταση, αποσκοπεί στη φτηνή χρηματοδότηση των επιχειρηματικών ομίλων απευθείας από την ΕΚΤ, η οποία, εκτός των άλλων, έχει αναλάβει και το ρόλο του θεματοφύλακα της νομισματικής πολιτικής, στο πλαίσιο της Ευρωζώνης.

«Η ΕΚΤ πρέπει να επαναχρηματοδοτεί τις τράπεζες με χαμηλό επιτοκιακό κόστος, μόνο εφόσον οι τράπεζες χρηματοδοτούν επενδύσεις που ικανοποιούν συγκεκριμένα κοινωνικά και οικολογικά κριτήρια».

Για τη «χρηματοδότηση των νέων δημοσίων δαπανών», η πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, προτείνει τη «δημιουργία ενός Ευρωπαϊκού - χρηματοδοτικού θεσμού, ο οποίος θα διοικείται και θα ελέγχεται δημοκρατικά».

Το πόσο «ριζοσπαστικές» και «φιλολαϊκές» είναι οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται και από το γεγονός ότι μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό με τις παρεμβάσεις των κυρίαρχων τμημάτων της ελληνικής αστικής τάξης σε ό,τι αφορά το ζήτημα της «ελάφρυνσης» του χρέους. Χαρακτηριστικές ήταν π.χ. οι δηλώσεις του προέδρου του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλου κατά τη συνάντηση που είχε την περασμένη βδομάδα στην Ουάσιγκτον με την επικεφαλής του ΔΝΤ, Κ. Λαγκάρντ: «Μετά από 4 χρόνια σκληρής λιτότητας (...) που γονάτισε το παραγωγικό δυναμικό της χώρας είναι ζωτική ανάγκη να επανέλθει η Ελλάδα σε τροχιά ανάπτυξης» επισήμανε, και πρόσθεσε ότι «η βιωσιμότητα του χρέους, ως έχει σήμερα, απαιτεί για την επόμενη οκταετία μια μονομερή μεταβίβαση πόρων προς τους δανειστές μας που κυμαίνεται γύρω στα 10 δισ. ευρώ». Σε αυτό το πλαίσιο, πρότεινε τη «διευθέτηση» του χρέους, έτσι ώστε «και οι δανειστές να εξυπηρετούνται και ο κοινωνικός ιστός μας να μη διαλυθεί»...

Πόσο διαφέρει, άραγε, αυτή η τοποθέτηση των Ελλήνων βιομηχάνων από τις παραπάνω θέσεις του Γ. Μηλιού ή από το «non paper» που διένειμε την Παρασκευή ο ΣΥΡΙΖΑ, στο οποίο αναφέρει χαρακτηριστικά ότι «η ελληνική οικονομία βρίσκεται σε ιδιαίτερη συγκυρία που μόνο αισιοδοξία δεν εμπνέει: Υπέρογκο χρέος που αποτρέπει τις επενδύσεις, αποσαθρωμένη οικονομία μετά από σωρευτική ύφεση 25% και διεθνές οικονομικό περιβάλλον που πασχίζει με πολύ κόπο να βγει από μια πολυετή στασιμότητα»...

***

Είναι φανερό το γεγονός ότι τόσο η συγκυβέρνηση όσο και ο ΣΥΡΙZA, ανεξάρτητα από διαφορές στο προτεινόμενο μείγμα πολιτικής, συμπλέουν σε ό,τι αφορά τη στρατηγική κατεύθυνση. Η λυκοσυμμαχία της ΕΕ, τα όργανα και οι θεσμοί της, που έχουν οικοδομηθεί αποκλειστικά και μόνον για τη στήριξη των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, αποτελούν βασικούς πυλώνες της αντιλαϊκής πολιτικής.

Ο καβγάς μεταξύ της κυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ είναι υπαρκτός σε ό,τι αφορά τον μεταξύ τους ανταγωνισμό για το ποιος θα κατοχυρωθεί ως ικανότερος διαχειριστής της εξουσίας και των συμφερόντων της αστικής τάξης, σχετίζεται με την επίσης υπαρκτή διαπάλη μεταξύ διαφορετικών τμημάτων του κεφαλαίου που ανταγωνίζονται μεταξύ τους, αλλά ταυτόχρονα είναι πέρα για πέρα αποπροσανατολιστικός για το λαό και ξένος προς τα συμφέροντά του.

Απέναντι στην κλιμάκωση της επίθεσης του κεφαλαίου, μοναδική διέξοδος και λύση για τα λαϊκά συμφέροντα είναι η πάλη ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική, σε ρότα συνολικής ρήξης με τα μονοπώλια και την εξουσία τους.

Α. Σ.