Δύο αντιλαϊκά "αφηγήματα" ... στη συσκευασία του ενός

Για βδομάδες ολόκληρες, με αναλύσεις επί αναλύσεων, αστικά ΜΜΕ και στελέχη της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης «ζάλιζαν» το λαό με το περιβόητο... «αφήγημα» που θα ανέπτυσσαν ο πρωθυπουργός και ο πρόεδρος της ΝΔ κατά τις παρεμβάσεις τους στη Θεσσαλονίκη, στο πλαίσιο της 81ης ΔΕΘ.

Και ήρθε τελικά η ίδια η παρουσία του Αλ. Τσίπρα και του Κυρ. Μητσοτάκη στη Θεσσαλονίκη, οι οποίοι ανέβηκαν με διαφορά μιας βδομάδας στο ίδιο βήμα, για να επιβεβαιώσουν με τις παρεμβάσεις τους δύο πολύ συγκεκριμένα πράγματα: Την αντιλαϊκή στρατηγική σύμπλευση της κυβέρνησης και της ΝΔ γύρω από τους στόχους του κεφαλαίου για ανάκαμψη της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητάς του, αλλά και την κοινή τους προσπάθεια να στρατεύσουν το λαό πίσω από αυτούς τους ξένους στόχους,ισχυριζόμενοι ότι τάχα κάτι έχει να κερδίσει και αυτός από την επίτευξή τους...

Ο διαγκωνισμός για τα μάτια του κεφαλαίου...

Μια ματιά στους λεγόμενους «οδικούς χάρτες» που παρουσίασαν ο Αλ. Τσίπρας και ο Κυρ. Μητσοτάκης από το βήμα της ΔΕΘ, υιοθετώντας ακόμα και το ίδιο ακριβώς λεξιλόγιο, επιβεβαιώνει την απόλυτη προσήλωσή τους στους κεντρικούς στόχους και τις προτεραιότητες που θέτει και ιεραρχεί η ελληνική αστική τάξη.

Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο, τόσο ο ένας όσο και ο άλλος μίλησαν για:

-- Μείωση των στόχων για τα πρωτογενή πλεονάσματα και «ελάφρυνση» του κρατικού χρέους, όχι βέβαια για την αναπλήρωση των τεράστιων απωλειών του λαού, αλλά προκειμένου να διασφαλιστεί ο περιβόητος «δημοσιονομικός χώρος» για ακόμα μεγαλύτερη κρατική στήριξη του κεφαλαίου, την ώρα που η όποια «ρύθμιση» των πλεονασμάτων και του χρέους θα συνοδευτεί με νέα αντιλαϊκά μέτρα.

-- Δημιουργία προϋποθέσεων για «επιστροφή στις αγορές κεφαλαίου», δηλαδή για «φρέσκο» δανεισμό του αστικού κράτους για λογαριασμό του κεφαλαίου, με νέα χρέη να φορτώνονται στην πλάτη του λαού.

-- Νέα φορολογικά «κίνητρα» υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου και διασφάλιση της «ρευστότητάς» του. Στις αναφορές Τσίπρα για τις φοροαπαλλαγές του νέου «αναπτυξιακού νόμου» και τα διάφορα «χρηματοδοτικά εργαλεία» που συγκεντρώνει η κυβέρνησή του, για να φουσκώνει τις τσέπες του κεφαλαίου, ήρθε να «απαντήσει» ο Κυρ. Μητσοτάκης με εξαγγελίες για νέες μειώσεις φορολογικών συντελεστών στα κέρδη και τα μερίσματα των επιχειρηματικών ομίλων, νέα «στοχευμένα» φορολογικά κίνητρα προς τα μονοπώλια κ.ο.κ.

Οπως είναι φυσικό, στο πλαίσιο της πλήρους ταύτισής τους με τις αντιλαϊκές προτεραιότητες του κεφαλαίου, ο διαγκωνισμός τους αφορά το ποιος από τους δύο μπορεί να τις υπηρετήσει καλύτερα: Ποιος «πιστεύει» περισσότερο τις αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις, δηλαδή ποιος μπορεί να τις υλοποιήσει πιο αποφασιστικά, ποιος είναι καταλληλότερος, πιο «αξιόπιστος» να «παζαρέψει» τους στόχους της ελληνικής αστικής τάξης με τους «εταίρους» της.

Σε αυτό το πλαίσιο, του ανταγωνισμού τους για τα μάτια του κεφαλαίου, την ίδια ώρα που ο πρόεδρος της ΝΔ ψέγει την κυβέρνηση γιατί «καθυστερεί» την ολοκλήρωση των «αξιολογήσεων» του μνημονίου και των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων που αυτό περιλαμβάνει, ο πρωθυπουργός προτάσσει στο δικό του «οδικό χάρτη» ως «πρώτο βήμα της αμέσως επόμενης περιόδου» το «να κλείσει σύντομα η δεύτερη αξιολόγηση», η οποία περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, τα νέα χτυπήματα στα Εργασιακά.

Αντίστοιχα, ο πρόεδρος της ΝΔ κατηγορεί τον Αλ. Τσίπρα ότι δεν έχει «αξιοπιστία» να διαπραγματευτεί τους στόχους του κεφαλαίου, ενώ ο Αλ. Τσίπρας ισχυρίζεται ότι με την κυβέρνησή του η Ελλάδα δεν είναι πια το «μαύρο πρόβατο» σε αυτά τα αντιλαϊκά παζάρια, αλλά «σημείο αναφοράς»...

...και η ανοιχτή αναγνώριση από τον ΣΕΒ

Ο διαγκωνισμός τους αυτός, βέβαια, δεν περνά απαρατήρητος, ούτε χωρίς... αναγνώριση από το εγχώριο κεφάλαιο.

Ο ίδιος ο ΣΕΒ, στο «εβδομαδιαίο δελτίο» του που έδωσε στη δημοσιότητα την περασμένη Πέμπτη, αντιπαραβάλλοντας τις παρεμβάσεις του πρωθυπουργού και του προέδρου της ΝΔ στη ΔΕΘ, αναγνωρίζει με τον πλέον εμφατικό τρόπο ότι ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ υπηρετούν τον ίδιο αντιλαϊκό στόχο, την ανάκαμψη των κερδών και της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, εντοπίζοντας «διαφορές» μόνο ως προς τα «μέσα» με τα οποία μπορεί αυτός να επιτευχθεί.

«Ο αναπτυξιακός στόχος είναι κοινός, τα μέσα διαφέρουν»,σημειώνουν χαρακτηριστικά οι βιομήχανοι και προσθέτουν: «Παρά τις ιδεολογικές διαφορές, οι παρουσιάσεις των πολιτικών αρχηγών των δύο μεγάλων κομμάτων στη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης συγκλίνουνστην αναγκαιότητα ταχείας εξόδου από την κρίση και την ύφεση και τη μετάβαση της οικονομίας σε ένα νέο αναπτυξιακό πρότυποεστιασμένο στις επενδύσεις και τις εξαγωγές, με περισσότερο σχεδιασμό, λιγότερη παροχολογία και μεγαλύτερη συμμόρφωση προς τους περιορισμούς του μνημονίου»...

Τα παραμύθια της "δίκαιης" και της "συμμετοχικής" ανάπτυξης

Την ίδια ώρα, βέβαια, ο ανταγωνισμός ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ για το ποιος είναι καταλληλότερος να υπηρετήσει τους στόχους των επιχειρηματικών ομίλων, διεξάγεται και σε ένα ακόμα επίπεδο, εξίσου σημαντικό για να κερδίσουν το «χρίσμα» του κεφαλαίου: Ποιος από τους δύο μπορεί να πουλήσει καλύτερα το παραμύθι, να πείσει το λαό ότι έχει τάχα να κερδίσει κι αυτός από την ανάκαμψη των κερδών των καπιταλιστών.

Σε αυτό το πλαίσιο, ο Αλ. Τσίπρας μίλησε στη ΔΕΘ για «μια πορεία δύσκολη», στην οποία είπε ότι «πρέπει να αντέξουμε», γιατί«επιτέλους έχουμε ένα ρεαλιστικό οδικό χάρτη για την ανάκαμψη της οικονομίας και την απομείωση των βαρών», λες και η καπιταλιστική ανάκαμψη θα φέρει ελάφρυνση στα βάρη που κουβαλά ο λαός...

Αντίστοιχα, ο Κυρ. Μητσοτάκης επανέλαβε τα περί «συμφωνίας αλήθειας» και κάλεσε «όλοι μαζί, πολιτεία, πολίτες και επιχειρηματικός κόσμος, να αναδείξουμε και να αξιοποιήσουμε τις δυνατότητες της Ελλάδας», αξίωσε δηλαδή από τους εκμεταλλευόμενους να βάλουν πλάτη για τους στόχους των εκμεταλλευτών τους...

Στην περιβόητη «δίκαιη ανάπτυξη» που λανσάρει η κυβέρνηση, ο Κυρ. Μητσοτάκης «απάντησε» με τη... «συμμετοχική ανάπτυξη». Επιστρατεύουν αμφότεροι, δηλαδή, διάφορα καλλωπιστικά επίθετα, προκειμένου να συσκοτίσουν την αλήθεια: Οτι η καπιταλιστική ανάκαμψη έχει ως «προαπαιτούμενα» τη μονιμοποίηση όλου του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου που προωθήθηκε στα χρόνια της κρίσης, την ακόμα πιο φτηνή εργατική δύναμη και την αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, την προώθηση στρατηγικών στόχων της ελληνικής αστικής τάξης, που εμπλέκουν το λαό σε επικίνδυνους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.

Τάζουν και οι δυο στο λαό διάφορα ψίχουλα, περί... «αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης» και... «κοινωνικού μερίσματος σε όσους έχουν ανάγκη», για τη διαχείριση της ακραίας φτώχειας, δηλαδή, που δημιουργεί και εντείνει η ίδια η πολιτική τους για λογαριασμό του κεφαλαίου.

Και οι δυο κόβουν, και οι δυο χαρατσώνουν

Ταυτόχρονα, λανσάρουν ως... «φιλολαϊκή αγωνία» τα διάφορα κόψε - ράψε τα οποία προωθούν στα αντιλαϊκά μέτρα και πιο συγκεκριμένα στο μείγμα της αύξησης των χαρατσιών και της μείωσης των κρατικών κονδυλίων για την κάλυψη λαϊκών αναγκών, όταν στην πραγματικότητα βασικό κριτήριο της εν λόγω κοπτοραπτικής αποτελεί το τι θα είναι πιο «αποδοτικό» για τους στόχους του κεφαλαίου.

Ετσι, ο μεν Τσίπρας κατηγορεί τον Μητσοτάκη ότι μιλά για μείωση φόρων γιατί θα φέρει περικοπές σε μισθούς, συντάξεις, Παιδεία, Υγεία κ.ο.κ., ενώ ο Μητσοτάκης κατηγορεί τον Τσίπρα ότι αυξάνει τη φορολογία στα λαϊκά στρώματα γιατί δεν προχωρά σε «νοικοκύρεμα» του Δημοσίου...

Στην πραγματικότητα, βέβαια, τόσο τα κυβερνητικά πεπραγμένα όσο κι αυτά που εξαγγέλλουν ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ, περιλαμβάνουν και τα δύο, και το άγριο χαράτσωμα του λαού και το τσεκούρωμα των κονδυλίων που σχετίζονται με την κάλυψη εργατικών - λαϊκών αναγκών, ενώ ο λαός χάνει και με τον έναν και με τον άλλον τρόπο, ανεξάρτητα από την αναλογία που επιλέγεται κάθε φορά στο αντιλαϊκό μείγμα.

Σε αυτό το πλαίσιο, την ώρα που η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ απογειώνει την αντιλαϊκή φοροληστεία σε βάρος του λαού, ο Αλ. Τσίπρας δήλωσε ταυτόχρονα από το βήμα της ΔΕΘ ότι «γραμμή - γραμμή, κωδικό - κωδικό εξετάζουμε τις δαπάνες του προϋπολογισμού για περαιτέρω εξοικονόμηση και ανακατανομή δαπανών». Παραδέχθηκε, δηλαδή, ότι η κυβέρνηση έχει ήδη ενεργοποιήσει πολλαπλούς «κόφτες» δαπανών, πέρα από το συνολικότερο «αυτόματο κόφτη» που έχει ήδη νομοθετήσει ως εγγύηση για το πιάσιμο των αντιλαϊκών στόχων του κεφαλαίου και των μνημονίων.

Αντίστοιχα, μια ματιά στα μέτρα «νοικοκυρέματος του Δημοσίου» που εξήγγειλε από τη Θεσσαλονίκη ο Κυρ. Μητσοτάκης, όπως η «βελτίωση των αποτελεσμάτων των ΔΕΚΟ», η «αναστολή των προβλεπόμενων αυξήσεων στους δημοσίους υπαλλήλους», ο «εξορθολογισμός» της κρατικής επιχορήγησης στα λεγόμενα «ευγενή ταμεία», η διατήρηση για άλλα 4 χρόνια της περιβόητης «σχέσης προσλήψεων και αποχωρήσεων από το Δημόσιο» κ.ο.κ., επιβεβαιώνει ότι η όποια «έκπτωση» εξαγγέλλει η ΝΔ σε χαράτσια που μονιμοποιούνται, όπως ο ΕΝΦΙΑ, θα πληρωθεί από τα λαϊκά νοικοκυριά με ένα σωρό άλλους τρόπους...

Το πραγματικό κριτήριο για το λαό

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, ολοφάνερης στρατηγικής σύμπλευσης της κυβέρνησης και της ΝΔ στην αντιλαϊκή πολιτική που έχει ανάγκη το κεφάλαιο, είναι λογικό να ανεβαίνουν οι τόνοι σε άλλα πεδία, πιο «προνομιακά» για να στήνεται το δίπολο μεταξύ τους, όπως π.χ. η «καταπολέμηση της διαφθοράς», «η μάχη κατά της διαπλοκής» κ.ο.κ.

Τηλεοπτικές άδειες, «ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης», παρεμβάσεις στις διοικήσεις των τραπεζών κ.ά., είναι τέτοια «βολικά» θέματα για να «κουκουλώνεται» αυτή η στρατηγική σύγκλιση, είναι όμως και πεδία στα οποία εξελίσσεται έντονη ενδοκαπιταλιστική διαπάλη μεταξύ ισχυρών επιχειρηματικών συμφερόντων, της οποίας ο χαρακτήρας επιχειρείται να συσκοτιστεί επίσης.

Σε κάθε περίπτωση, πίσω από τις συγκλίσεις στα «αφηγήματα» του κεφαλαίου και πίσω από τις κόντρες για τη μοιρασιά της πίτας, πίσω από τον τσακωμό για το πόσο «κοστολογημένες» είναι οι προτάσεις του καθενός και τα καλέσματά τους στο λαό να υιοθετήσει ως κριτήριο για τη ζωή του τις «αντοχές» της καπιταλιστικής οικονομίας, οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα έχουν την πείρα για να συνειδητοποιήσουν ότι τα συμφέροντά τους είναι διαμετρικά αντίθετα με τις ανάγκες του κεφαλαίου και τις «αντοχές» της οικονομίας του.

Υπάρχει πείρα και έδαφος για να συνειδητοποιείται από όλο και περισσότερους εργαζόμενους ότι ο δρόμος της πραγματικής διεξόδου για το λαό μπορεί να ανοίξει μόνο αν οργανώσει την αντεπίθεσή του, με κριτήριο την ανάκτηση των τεράστιων απωλειών του και τις σύγχρονες εργατικές - λαϊκές ανάγκες, για την ικανοποίηση των οποίων υπάρχουν σήμερα όλες οι υλικές προϋποθέσεις, με βάση τις παραγωγικές δυνατότητες και τον παραγόμενο πλούτο, αρκεί η παραγωγή και η οικονομία να απαλλαγούν από τις αλυσίδες της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας.

″Ρ″