Τι με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο: Για το "Ίδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ" και τα συνέδρια του
Στις 14-15/1/17 πραγματοποιείται στην Αθήνα άλλο ένα συνέδριο για τον Μαρξισμό με τίτλο «150 χρόνια Καρλ Μαρξ «Το Κεφάλαιο» Στοχασμοί για τον 21ο αιώνα». Ο φορέας που διοργανώνει το συνέδριο είναι το «Ίδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ» σε συνεργασία με το περιοδικό Θέσεις. Το πρόγραμμα του συνεδρίου βρίσκεται εδώ.
Η Μαρξιστική θεωρία, σε τελευταία ανάλυση, δεν είναι τίποτα άλλο από την γνώση και συνείδηση της προσπάθειας των εργαζομένων και των συμμάχων τους να ανατρέψουν τον καπιταλισμό και να οδηγήσουν σε μια άλλη μορφή κοινωνικής οργάνωσης χωρίς εκμετάλλευση, μέσα από την δική τους εξουσία, την εργατική εξουσία. Και για αυτό είναι αναγκαία η γνώση και κριτική της καπιταλιστικής κοινωνίας γιατί μόνο με αυτήν η απελευθέρωση της εργατικής τάξης θα είναι έργο της ίδιας. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι αυτή η θεωρία είναι ένα κλειστό, αμετακίνητο δόγμα, ούτε ότι ήταν πάντα απαλλαγμένη απο αντιφάσεις και στρεβλώσεις, στην διάρκεια της πολυτάραχης πορείας της και της σύνδεσης της με το εργατικό κίνημα και τις κοινωνικές επαναστάσεις. Όμως είναι, συγκριτικά και με τα διάφορα αστικά ρεύματα και τις μεταμορφώσεις τους, η μόνη ουσιαστική βάση και αφετηρία για την κριτική της καπιταλιστικής κοινωνίας, αναντικατάστατο εργαλείο για την υπεράσπιση του κόσμου της εργασίας, την πάλη και προοπτική για ένα μέλλον πέρα από τον κανιβαλικό καπιταλισμό της εποχής μας.
Όμως σε όλα αυτά η ταμπέλα του «Μαρξισμού» από μόνη της δεν αρκεί. Γνωρίζουμε πολύ καλά, ότι αυτή η ταμπέλα, χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται από θεωρίες και μηχανισμούς που υποστήριξαν και υποστηρίζουν την ενσωμάτωση στο καπιταλιστικό σύστημα και τελικά την διαιώνιση της εκμετάλλευσης των εργατών. Είναι αμέτρητα τα στελέχη των αστικών κομμάτων, δεξιών και αριστερών, που δεν χάνουν την ευκαιρία να υποστηρίξουν πλευρές του «Μαρξισμού» τους η να δηλώσουν «Μαρξιστές». Ιδιαίτερα μετά την κρίση του 2008, εμφανίστηκε μια νέα εκδοχή «Μαρξιστών» που στην πράξη χρησιμοποιούσαν τον «Μαρξισμό» τους σαν άλλοθι για ανέφικτες σοσιαλδημοκρατικές λύσεις, αλλά και πολιτικοθεωρητικά σχήματα τύπου «αντιλιτότητας» και «αντιμνημονίου», που κατέληγαν σε παραλλαγές αριστερών κυβερνήσεων σαν αυτές που ζήσαμε στην Ελλάδα.
Το θεωρητικό όχημα αυτής της προσπάθειας ήταν και είναι ο «Μαρξισμός» της σοσιαλδημοκρατίας. Η ταξική της βάση ήταν και είναι τα μικροαστικά στρώματα της αριστεράς στους καπιταλιστικούς μηχανισμούς και ιδιαίτερα στους ιδεολογικούς μηχανισμούς (πανεπιστήμια, έντυπα, εφημερίδες) και τα αστικά κόμματα. Η οικονομική της βάση είναι η άμεση η έμμεση εξαγορά και συντήρηση αυτής της προσπάθειας από τους αστικούς μηχανισμούς, τόσο σε διεθνική (Ευρωπαϊκή Ένωση, ΜΚΟ)΄, όσο και εθνική βάση. Το «Ίδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ» είναι αναπόσπαστο μέρος αυτής της προσπάθειας.
Το ίδρυμα αυτό ιδρύθηκε στην Γερμανία το 1990, αμέσως μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης. Είναι λοιπόν «παιδί» της νέας εποχής του Γερμανικού ιμπεριαλισμού.Το 1996 συνδέθηκε με το DIE LINKE, την Γερμανική εκδοχή της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας τύπου ΣΥΡΙΖΑ. Το Ελληνικό παράρτημα ιδρύθηκε στην Ελλάδα το 2012, σε μια κοινή εκδήλωση DIE LINKE-ΣΥΡΙΖΑ με την συμμετοχή του σημερινού πρωθυπουργού Α.Τσίπρα.
Οι σκοποί του, σύμφωνα με την σελίδα του στο ίντερνετ. είναι να οργανώσει την πολιτική εκπαίδευση για τις κοινωνικές σχέσεις σε έναν «παγκοσμιοποιημένο και άδικο(!!) κόσμο», να υποστηρίξει την κριτική του καπιταλισμού και του «δημοκρατικού σοσιαλισμού» (δηλαδή της απάτης του «ευρωκομμουνισμού»), να λειτουργεί σαν χώρος διαλόγου στην Γερμανία για την αριστερά, να….χρηματοδοτεί υποτροφίες και να υποστηρίζει πολιτικές δραστηριότητες για την «ειρήνη και την διεθνή κατανόηση για μια δίκαιη κοινωνία». Με άλλα λόγια, το πρόγραμμα του «ιδρύματος» είναι, σε γενικές γραμμές, το πρόγραμμα των «κοινωνικά ευαίσθητων» ΜΚΟ του Αμερικάνικου και Ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού. Όλα αυτά μπορεί να μην έχουν καμία σχέση ούτε με την Λούξεμπουργκ, ούτε με τον Μαρξισμό γενικότερα, έχουν όμως σχέση με τον ρόλο της ιμπεριαλιστικής αριστεράς στην Ε.Ε και στις ΗΠΑ, τόσο στα εσωτερικά, όσο και στα εξωτερικά μέτωπα.
Όμως δεν πρόκειται για απλές διακηρύξεις: Μια απλή επίσκεψη στην ιστοσελίδα του με τίτλο «Global Network»αρκεί για να καταλάβει κανείς ότι εδώ δεν πρόκειται για μια θεωρητική ομάδα η για μια ερευνητική προσπάθεια αλλά για ένα πολυπλόκαμο δίκτυο, μια διεθνή μπίζνα με γραφεία σε όλο τον κόσμο:
Τα υποκαταστήματα του ιδρύματος καλύπτουν όλο τον πλανήτη: Β.Αμερική, Μεξικό, Εκουαδόρ, Βραζιλία, Πολωνία, Σερβία, Ρωσία, Ισραήλ, Τυνησία, Σενεγάλη, Τανζανία, Ν.Αφρική, Κίνα, Ινδία. Το «αρχηγείο» βρίσκεται φυσικά στην Γερμανία, στο Βερολίνο. Όλα τα παραπάνω κέντρα είναι έτσι στημένα ώστε καλύπτουν μια ευρύτερη γεωγραφική περιοχή, π.χ το παράρτημα της Τυνησίας αναφέρεται ως κέντρο για την Β.Αφρική. Είναι φανερό ότι ένα τέτοιο εγχείρημα χρειάζεται και την εκμετάλλευση της αντίστοιχης υπεραξίας για να τρέξει. Έτσι στην ιστοσελίδα διαβάζουμε ότι στα βασικά κέντρα του απασχολούνται «πάνω απο 100 εργαζόμενοι» (εκεί δεν υπάρχει αναφορά για τα υπόλοιπα κέντρα στον κόσμο).
Παραπέρα, στο τμήμα της ιστοσελίδας για τις υποτροφίες (μπορείτε να το βρείτε εδώ) διαβάζουμε ότι από το 1999 το ίδρυμα έχει υποστηρίξει 900 υποτροφίες και αυτή την στιγμή υποστηρίζει 400 προπτυχιακούς, μεταπτυχιακούς και διδακτορικούς φοιτητές. Πρόκειται δηλαδή για μια μηχανή παραγωγής επιστημόνων που, με βάση τις αρχές του ιδρύματος, μας διαφωτίζουν για τον «άδικο» κόσμο, για τον «δημοκρατικό σοσιαλισμό» και για την «ειρήνη και την διεθνή κατανόηση». Δεν χρειάζεται εδώ να αναλυθούν τα αποτελέσματα αυτών των θεωριών: τα έχουν νιώσει καλά οι εργατικές τάξεις στην Ευρώπη με τις «κοινωνικά δίκαιες» κυβερνήσεις και συγκυβερνήσεις αλλά και οι λαοί στην Μέση Ανατολή, με την εξαγωγή των αξιών της βομβαρδίζουσας αριστεράς. Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί πολλοί «προοδευτικοί» διανοούμενοι λένε τα ίδια……
Το ερώτημα είναι: Πώς στήθηκε και λειτουργεί ένα τέτοιο δίκτυο;. Ακολουθώντας τον ιστότοπο NGO(παρατηρητήριο ΜΚΟ) διαβάζουμε ότι το 2014, το budget του ιδρύματος ήταν……48,4 εκατομμύρια ευρώ απο την Ομοσπονδιακή χρηματοδότηση δηλαδή απο το ίδιο το Γερμανικό κράτος και την κυβέρνηση του!. Μάλιστα αυτό το ποσό παρουσιάζεται αυξημένο σε σχέση με το 2012 που ήταν μόνο….44 εκατομμύρια ευρώ.
Βέβαια αυτή η ΜΚΟ της αριστεράς δεν είναι η μόνη: ο Γερμανικός ιμπεριαλισμός έχει στήσει χρηματοδότηση για όλα τα αστικά κόμματα αντίστοιχων ΜΚΟ, και μοιράζει απλόχερα την υπεραξία από την ληστεία της Γερμανικής εργατικής τάξης και των εργατικών τάξεων και λαϊκών στρωμάτων όλης της Ευρώπης μέσω της Ε.Ε: Υπάρχει το Friedrich Ebert Stiftung (FES), καθώς και το Heinrich Böll Stiftung (HBS), το Konrad Adenauer Stiftung (KAS), και κάποια ακόμα (Stiftung, πάντα), όλα με χρηματοδότηση από την Γερμανική Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση (1). Αν το όνομα Έμπερτ θυμίζει κάτι, είναι γιατί πρόκειται για τον ηθικό αυτουργό της δολοφονίας της Λούξεμπουργκ και του Κάρλ Λίμπκνεχτ, αρχηγό της κυβέρνησης που έπνιξε στο αίμα την επανάσταση του 1918 στην Γερμανία και δολοφόνησε τους ηγέτες. o Αντενάουερ βέβαια είναι ο πρώτος μεταπολεμικός καγκελάριος της Δ.Γερμανίας, που τοποθετήθηκε σε συνεργασία με τους Αμερικανούς ιμπεριαλιστές και ήταν φανατικός σύμμαχος τους.
Ο Γερμανικός ιμπεριαλισμός λοιπόν έφτιαξε, πληρώνοντας γενναιόδωρα (το ίδρυμα Λούξεμπουργκ είναι το πιο….φτωχό στην χρηματοδότηση, αφού αυτή πηγαίνει ανάλογα και με την εκλογική δύναμη) ένα σύστημα ΜΚΟ γύρω από τα αστικά κόμματα για να διαδίδουν, όχι μόνο στην Γερμανία και την Ευρώπη αλλά και σε όλο τον κόσμο, όλες τις βολικές εναλλακτικές επιλογές ώστε και με δεξιούς και με αριστερούς (αυτοαποκαλούμενους «Μαρξιστές») να είναι όλα εξασφαλισμένα και να συνεχίζεται το ίδιο παιχνίδι.
Το ίδρυμα Λούξεμπουργκ είναι ενεργό τμήμα αυτής της μπίζνας. Έτσι δεν πρέπει να προκαλεί εντύπωση που στα περισσότερα συνέδρια τέτοιου τύπου η θεματολογία είτε είναι σε επίπεδα υψηλής αφαίρεσης (ώστε να αποφεύγει τα πολιτικά ζητήματα), είτε περιστρέφεται γύρω από την αριστερή διαχείριση του καπιταλισμού (με διάφορα ονόματα) η ακολουθεί τις γνωστές θεματικές των ΜΚΟ («ανθρώπινα δικαιώματα», ρατσισμός, ζητήματα φύλου κλπ) αποκομμένες τελικά από οποιαδήποτε ταξική ανατρεπτική αντίληψη. Και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τον έναν η τον άλλον ομιλητή η τις εργασίες που παρουσιάζονται, εργασίες που μπορεί να έχουν ενδιαφέρον, όμως εντάσσονται τελικά και λειτουργούν σε αυτό το πλαίσιο.
Η Λούξεμπουργκ δολοφονήθηκε μέρες σαν τις τωρινές, (15 Ιανουαρίου 1919) από τους σοσιαλδημοκράτες και τα στρατιωτικά σώματα της κυβέρνησης τους, που αργότερα στελέχωσαν τους μηχανισμούς των Ναζί. Δεν έζησε τόσο για να δει το όνομα της να γίνεται βιτρίνα για ΜΚΟ του Γερμανικού αστικού κράτους, του ίδιου κράτος που την δολοφόνησε γιατί αγωνιζόταν για έναν κόσμο χωρίς ταξική εκμετάλλευση. Όμως το έργο και οι πράξεις της θα στέκονται πάντα απέναντι στους αστικούς και ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς, που προσπαθούν να το χρησιμοποιούν για να δικαιώνουν τους σκοπούς τους, όπως άλλωστε κάνουν και με πολλούς αγωνιστές, όταν πια αυτοί έχουν πεθάνει η τους έχουν δολοφονήσει οι ίδιοι. Και ο Μαρξισμός αν είναι να υπάρξει σαν μέσο για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης σίγουρα θα είναι κάτι πολύ διαφορετικό απο θεματολογία για συνέδρια επιχορηγούμενα απο τον Γερμανικό-η οποιονδήποτε άλλο- ιμπεριαλισμό.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου