Θείο και παραθείο

1. Αρκετοί είναι οι διανοούμενοι, που προβάλλονται συστηματικά από τα ΜΜΕ, οι οποίοι καταφεύγουν στην κατάσταση της μεταφυσικής ως απάντηση στη μόνιμη πτώση μας. Ακολουθούν θεολόγοι πάσης φύσεως, που ιδρώνουν να πείσουν το «πλήρωμα» να εγκαταλείψει ιδέες και πράξεις και να ακολουθήσει την καθολική ή την ορθόδοξη Εκκλησία προκειμένου να συναντήσει κανείς εαυτόν και Θεόν. Στοιβάζουν βιβλία πάνω σε άλλα βιβλία, θαύματα πάνω σε άλλα θαύματα, συλλέγουν ομιλίες κληρικών ατέλειωτης διάρκειας και πλήξης και το μόνο που καταφέρνουν όλοι μαζί, οι αθεόφοβοι, είναι να καταστρέφουν αυτό που υποτίθεται ότι υπηρετούν: κάθε έννοια του θείου.
2. Πόσο δίκιο έχει ο Βολταίρος: «Ζούμε εν κοινωνία, και για μας πραγματικό καλό είναι εκείνο που ευεργετεί την κοινωνία. Ο ερημίτης είναι εγκρατής, φοράει καλυμμαύχι, ωραία - θα γίνει άγιος. Ενάρετο όμως θα τον αποκαλέσω μόνο όταν προβεί σε κάποια πράξη αρετής από την οποία θα ωφεληθούν οι άλλοι. Ενόσω είναι μόνος, δεν κάνει ούτε καλό ούτε κακό» (από το βιβλίο «Επιλογή από το φιλοσοφικό λεξικό και τις φιλοσοφικές επιστολές του Βολταίρου», μετ. Αντ. Δημητρίου, εκδ. «Πόλις», 1994). Καταστρέφοντας τη Φιλοκαλία οι ορθόδοξοι, και τον Αγιο Αυγουστίνο οι καθολικοί, τα δύο δόγματα μονιμοποιούν τη σχέση τους με την κυρίαρχη ιδεολογία και φετιχοποιούν τον πλούτο που τους πετάει ψίχουλα, ενώ αυτοί του παρέχουν σε αφθονία συγκατάβαση και μακροπρόθεσμα μια σίγουρη θέση στον παράδεισο. Δεν είναι τυχαίο ότι αρκετοί μεγαλόσχημοι θεολόγοι ήταν εξαρχής αντιμνημονιακοί. Θυμίζω τον Λούθηρο - με αφορμή τα 500 χρόνια φέτος από τη Μεταρρύθμιση -, τότε που καιγόταν για αλλαγές στην Εκκλησία (πριν ξεπέσει κι αυτός) και απαντούσε στην Ιερά Εξέταση: «Δεν μπορώ και δεν πρέπει να ανακαλέσω τίποτα, γιατί δεν είναι ούτε ασφαλές ούτε και σωστό να πράττει κανείς ενάντια στη συνείδησή του».
3. Αν έχεις πίστη, την επόμενη φορά που θα πας στην εκκλησία, διάλεξε μια γριά - γριούλα, ένα γεροντάκι, κάθισε δίπλα τους και κλείσε τα μάτια. Ο,τι ψάχνεις είναι εκεί.
4. Τότε, στην Καισαριανή, το σούρουπο ήταν η ώρα της περισυλλογής. Ολοι έβγαζαν τα καρεκλάκια τους έξω και ο ένας με τον άλλον αντάλλασσαν ψιθύρους, κανείς δεν ύψωνε τη φωνή του, υπήρχε σεβασμός για τη νύχτα και, χωρίς να το καταλάβουν, ήταν ο Θεός που μιλούσε από το στόμα τους (γιατί έτσι μόνον μιλάει) και, μόλις το σκοτάδι γινόταν πυκνό, μάζευαν γρήγορα τα καρεκλάκια τους κι έμπαιναν στα σπίτια τους, σαν να προαισθάνονταν ότι, αν παρέτειναν τον ψίθυρο, θα έθιγαν τον Κύριο που τους είχε διαλέξει. Και η μέρα που ξημέρωνε δεν αναγνώριζε τίποτα από όσα είχαν διαμειφθεί το προηγούμενο βράδυ. Ακόμα και σήμερα, όταν έρχεται στο νου μου αυτή η ιδιαίτερη κατάσταση, νιώθω μια ανείπωτη συγκίνηση. Ο δήμαρχος Ηλίας Σταμέλος έχει περάσει από αυτή την εμπειρία και γνωρίζει καλά.
5. Στο αφιέρωμα του περιοδικού «Νέα Εστία» για τα χίλια χρόνια του Αγίου Ορους (τευχ. 875, 1963), ο Γιάννης Χατζίνης συμπεριλαμβάνει στο κείμενό του την πολύ ενδιαφέρουσα μαρτυρία του Γάλλου ερευνητή Jean Bies (σσ. 129-130): «Εγινε πολλές φορές λόγος για την έλλειψη σεβασμού που δείχνουν οι Αγιορείτες προς τις βιβλιοθήκες τους. (...) Πρέπει πολύ να επιμείνεις, να παρακαλέσεις, να ικετεύσεις για να σου τις ανοίξουν. (...) Σε μερικά σημεία βασιλεύει η σκόνη και η αταξία. Αλλά κατά κανόνα είναι ταχτοποιημένα. (...) Ταξιδιώτες έκοψαν με το μαχαίρι, έσκισαν, έκλεψαν σελίδες, κεφάλαια, τόμους ολόκληρους. Κατηγορούν ακόμη του Αγιορείτες ότι ένα μεγάλο μέρος το πούλησαν για χαρτί με την οκά ή για να ζεσταθούν το χειμώνα, πως το 'καψαν στο τζάκι. (...) Οσο για το ζήτημα πιθανών θησαυρών της αρχαιότητας στα υπόγεια του Αγίου Ορους (...) φαίνεται σχεδόν βέβαιο ότι ένα μέρος τους, έστω και μικρό, βρίσκεται πραγματικά εκεί».

Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις