Πετσοκόβουν ... και "δίνουν μάχη"!

"Στα κεραμίδια ανέβηκε" η υπουργός Εργασίας, Εφη Αχτσιόγλου, και με επιστολή της προς τους «Financial Times» ξιφουλκεί κατά «της επιμονής του ΔΝΤ για περαιτέρω περικοπές στις συντάξεις».

Την ίδια ώρα που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ βάζει σε εφαρμογή το νόμο - λαιμητόμο για το Ασφαλιστικό, που η ίδια ψήφισε, την ίδια ώρα που παζαρεύει με το κουαρτέτο το χρονοδιάγραμμα για την προώθηση και νέων χτυπημάτων στην Κοινωνική Ασφάλιση, η υπουργός Εργασίας επιχειρεί να αναστήσει το γνωστό παραμύθι ότι η κυβέρνηση «δίνει μάχη για τις συντάξεις», ότι δήθεν αυτή δε θέλει τα αντιλαϊκά μέτρα που παίρνει, αλλά «πιέζεται» από τους έξω και δη το ΔΝΤ.

Επιχειρεί να συγκαλύψει δηλαδή το γεγονός ότι το παραπέρα πετσόκομμα των συντάξεων, ώστε να αυξάνεται η «εξοικονόμηση» πόρων στον κρατικό προϋπολογισμό για τη στήριξη των επιχειρηματικών ομίλων, αλλά και για να μειώνονται οι εργοδοτικές εισφορές, αποτελεί αδιαπραγμάτευτο στόχο για το κεφάλαιο και τις συμμαχίες του και όχι κάποια «επιμονή του κακού ΔΝΤ».

Χαρακτηριστικό για το ενιαίο της επίθεσης του κεφαλαίου είναι ότι η υπουργός Εργασίας απαντά στο «κακό ΔΝΤ»... «διαφημίζοντας» την άθλια κατάσταση που έχει διαμορφώσει για τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους ο νόμος - λαιμητόμος που ψήφισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όπως και όλοι οι προηγούμενοι αντιασφαλιστικοί νόμοι τους οποίους διατηρεί στο ακέραιο!

Υπό τον τίτλο «Παραπλανητικός ο ισχυρισμός ότι το ελληνικό συνταξιοδοτικό σύστημα είναι γενναιόδωρο», η Εφη Αχτσιόγλου εμφανίζεται να απορρίπτει το «αφήγημα των πιστωτών» ότι «η ηλικία συνταξιοδότησης είναι πολύ χαμηλή και οι συντάξεις είναι πολύ υψηλές». Αρνούμενη τον ισχυρισμό ότι η κρατική χρηματοδότηση των συντάξεων είναι στο 11% του ΑΕΠ, διαβεβαιώνει ότι η εφαρμογή του νόμου - λαιμητόμου «εγγυάται εξοικονόμηση (σ.σ. δηλαδή πετσόκομμα!) της τάξης του 1,5% του ΑΕΠ μέχρι το 2018». Οπως η ίδια αποκαλύπτει μάλιστα, με αυτόν και με τους προηγούμενους αντιασφαλιστικούς νόμους, «το 43% των συνταξιούχων λαμβάνει λιγότερο από 660 ευρώ το μήνα»...

Εξίσου χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι οι ίδιοι ισχυρισμοί τους οποίους χρεώνει σήμερα η υπουργός Εργασίας στους... «άκαρδους και επίμονους πιστωτές», ήταν το βαρύ πυροβολικό που η ίδια η κυβέρνηση έριξε στη μάχη πριν από την ψήφιση του νόμου - λαιμητόμου το Μάη του 2016.

Ακριβώς μία βδομάδα πριν από την ψήφισή του στη Βουλή, στις 5/5/2016, το ίδιο το υπουργείο Εργασίας έδωσε στη δημοσιότητα «μελέτη», η οποία περιέχει όλα όσα σήμερα αναπαράγονται από το κουαρτέτο.

Η «μελέτη» αυτή ανέλυε τις «παθογένειες του συστήματος», αναφέροντας μεταξύ άλλων ως τέτοιες τις «ιδιαίτερα ευνοϊκές προϋποθέσεις συνταξιοδότησης», τα «μη συμβατά ποσοστά αναπλήρωσης με τις διαμορφούμενες οικονομικές συνθήκες στη χώρα (μέσο συντάξιμο μισθό, αριθμό απασχολουμένων, δημοσιονομική στενότητα)», τη «διατήρηση ισχυρών αντικινήτρων παραμονής στην εργασία πέραν των ελάχιστα απαιτούμενων προϋποθέσεων, συντηρώντας εντός του ασφαλιστικού συστήματος παροχές προνοιακού χαρακτήρα», τη «συντήρηση των κοινωνικών πόρων υπέρ ομάδων ασφαλισμένων» κ.ά.

Μάλιστα, για να κάνει και πιο δραματική την εικόνα, η «μελέτη» περιέγραφε με μελανά χρώματα το ύψος των ελλειμμάτων και της κρατικής χρηματοδότησης, σημειώνοντας χαρακτηριστικά πως «για την κάλυψη του ελλείμματος των ασφαλιστικών φορέων κύριας ασφάλισης απαιτείται ετησίως η απορρόφηση άνω του 35% των φορολογικών εσόδων», που θα έφτανε το 2019 το 40%...!

Πάει πολύ, λοιπόν, η κυβέρνηση που, υλοποιώντας τη στρατηγική του κεφαλαίου, συνέχισε την επίθεση ενάντια στο Ασφαλιστικό, ψηφίζοντας μάλιστα ένα νόμο που περικόπτει τις συντάξεις σε βάθος μισού αιώνα, να παριστάνει σήμερα τον «Ρομπέν» των συνταξιούχων. Ο λαός έχει μπόλικη πείρα και από το Ασφαλιστικό για το πού καταλήγουν τελικά αυτοί οι επικοινωνιακοί ελιγμοί...

Ενδιαφέρον, εξάλλου, έχει και το κλείσιμο της επιστολής της υπουργού. Επικαλούμενη πρόσφατες δηλώσεις της επικεφαλής του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ, με τις οποίες προειδοποιούσε «για την αυξανόμενη ανισότητα και τη φτώχεια» και καλούσε τους πολιτικούς «να σκεφτούν πώς να αντιμετωπίσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια», η Ε. Αχτσιόγλου αναφέρει χαρακτηριστικά: «Το να επιμένει κανείς σε περαιτέρω περικοπές συντάξεων, την ώρα που οι Ελληνες συνταξιούχοι έχουν μόλις και μετά βίας αρκετά για να ζήσουν, δεν είναι σίγουρα ο τρόπος για την αντιμετώπιση της λαϊκής δυσαρέσκειας».

Η έγνοια τους, δηλαδή, πέρα από την προώθηση της αντιλαϊκής στρατηγικής του κεφαλαίου, είναι πώς θα το πετύχουν αυτό με παράλληλη «αντιμετώπιση της λαϊκής δυσαρέσκειας»...

Στο χέρι των εργαζομένων και του λαού είναι, λοιπόν, να δώσουν τέτοια χαρακτηριστικά στη δυσαρέσκειά τους, που να μην μπορούν να την «αντιμετωπίζουν» οι κυβερνήσεις και οι λυκοσυμμαχίες του κεφαλαίου!

Γ.Ζαχ.