Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος... και το συμφέρον του λαού

Από την αρθρογραφία της χτεσινής «Αυγής» μαθαίνουμε ότι «το πολυδιάστατο του κινήματος Ειρήνης μας προφυλάσσει και από τη λανθασμένη αντίληψη να αποδίδουμε όλους τους πολέμους σε συγκεκριμένες χώρες και να μη βλέπουμε περιφερειακές και εθνικές αιτίες, όπως η απουσία της δημοκρατίας, η καταπίεση εθνοτήτων και μειονοτήτων, οι θρησκευτικοί φανατισμοί, οι ακραίοι εθνικισμοί, φαινόμενα που όπως ξέρουμε έπαιξαν καθοριστικό ρόλο για τη διάλυση και τους πολέμους στην άλλοτε φιλειρηνική ενιαία Γιουγκοσλαβία (...) ο αγώνας για την ειρήνη δεν μπορεί να ταυτίζεται με τον αγώνα για τον σοσιαλισμό. Το κίνημα Ειρήνης δεν μπορεί να ορίζεται ως αντικαπιταλιστικό, ούτε μόνο ως αντιιμπεριαλιστικό, διότι η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι στο κίνημα Ειρήνης έπαιξαν καθοριστικό ρόλο σε διάφορες περιόδους δυνάμεις, όχι μόνο αριστερές και σοσιαλιστικές». Η ανάλυση της «Αυγής» βάζει σκόπιμα «το κάρο μπροστά από το άλογο», για να θολώσει τον χαρακτήρα των πολέμων στην εποχή του ιμπεριαλισμού, που δεν ταυτίζεται με την επιθετικότητα των καπιταλιστικών κρατών που βρίσκονται υψηλότερα στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, αλλά περιγράφει το τελευταίο, ανώτατο στάδιο της καπιταλιστικής εξέλιξης.

Απ' αυτή τη σκοπιά, τον χαρακτήρα του πολέμου δεν τον καθορίζει το ποιες δυνάμεις και από ποια αφετηρία αντιδρούν σ' αυτόν, αλλά τα συμφέροντα της τάξης που υπηρετεί ο πόλεμος σε βάρος μιας άλλης, ανεξάρτητα αν μια χώρα συμμετέχει σ' αυτόν ως αμυνόμενη ή ως επιτιθέμενη. Και βέβαια, οι εθνικισμοί και οι διαιρέσεις εκφράζουν ενδοαστικές αντιθέσεις, που η αξιοποίηση και η υποδαύλισή τους μεγαλώνει τους κινδύνους εκδήλωσης ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου. Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι συνέχεια με άλλα μέσα της ιμπεριαλιστικής ειρήνης, στο πλαίσιο της οποίας βαθαίνει η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης από την αστική. Απ' αυτή τη σκοπιά, μόνο η εργατική τάξη μπορεί να δώσει αποτελεσματική, ολοκληρωμένη και τελεσίδικη απάντηση στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, παλεύοντας για την κατάργηση της εκμετάλλευσης και την ανατροπή της εκμεταλλεύτριας τάξης. Παλεύοντας δηλαδή με τους συμμάχους της σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση. Ολα τα άλλα είναι φιλολογίες και αποπροσανατολισμός, που σε τελική ανάλυση διευκολύνουν την αστική τάξη να σέρνει από πίσω της, ακόμα και στον πόλεμο, τους εργαζόμενους και το λαό. Να τους βάζει να ανεμίζουν τα λάβαρα και να χύνουν το αίμα τους για τα δικά της αλλότρια συμφέροντα.