Η "επόμενη μέρα" του κεφαλαίου να συναντήσει τη λαϊκή αντεπίθεση

Με ενθουσιασμό περιγράφει η κυβέρνηση την «επόμενη μέρα» μετά την ψήφιση του 4ου μνημονίου στη Βουλή, την περασμένη Πέμπτη, ενώ το κεφάλαιο ξερογλείφεται αναμένοντας ανάκαμψη της κερδοφορίας του. Ομως, όση χρυσόσκονη κι αν ρίξει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στο «αύριο» που επιφυλάσσεται για το λαό με την καπιταλιστική ανάπτυξη, το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτή η ανάπτυξη θα έχει ως καύσιμη ύλη τα πετσοκομμένα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα.

Αυτό αποδεικνύεται και από το περιεχόμενο του 4ου μνημονίου, που από τον πρωθυπουργό χαρακτηρίστηκε «εξιτήριο» από την κρίση και την επιτροπεία. Με τις διατάξεις του ικανοποιούνται οι δύο κομβικές προϋποθέσεις για να περάσει η καπιταλιστική οικονομία από τη φάση της κρίσης στη φάση της ανάπτυξης: Η μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης και η επιτάχυνση της συγκέντρωσης του κεφαλαίου. Για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα αυτές οι προϋποθέσεις μεταφράζονται σε ένταση της εκμετάλλευσης και σε ακόμα πιο βίαιη και μαζική καταστροφή των αυτοαπασχολούμενων και των φτωχών αγροτών.

Μερικά παραδείγματα:

-- Η «επόμενη μέρα» παίρνει για «προίκα» της την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας. Πού αποσκοπεί αυτή η ρύθμιση που μεθοδεύεται εδώ και χρόνια από την άρχουσα τάξη και με διαδοχικές κυβερνήσεις; Πρόκειται για ένα ακόμα βήμα προς την πλήρη απελευθέρωση του ωραρίου, σε συνθήκες που γενικεύονται η ευέλικτη εργασία, η ελαστικοποίηση του εργάσιμου χρόνου και η τεράστια εντατικοποίηση στους χώρους δουλειάς. Ετσι εντείνεται η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης αποδίδοντας μεγαλύτερα κέρδη στο κεφάλαιο. Ταυτόχρονα, η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας συμβάλλει στη συντριβή φτωχών αυτοαπασχολούμενων που δεν μπορούν να αναμετρηθούν με τους μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους. Οι φτωχοί αυτοαπασχολούμενοι και αγρότες θα δουν με το νέο μνημόνιο κι άλλες αυξήσεις στις ασφαλιστικές εισφορές, συνεπώς νέα βάρη και αδιέξοδα στην ήδη δεινή θέση που έχουν περιέλθει τα τελευταία χρόνια.

-- Το «τσουνάμι επενδύσεων», για το οποίο δεσμεύτηκε ο πρωθυπουργός, πάει χέρι χέρι με το «τσουνάμι απολύσεων» προκειμένου επιχειρήσεις να αναδιαρθρωθούν, ώστε να πάρουν μέρος στο ξαναμοίρασμα της επιχειρηματικής πίτας. Γι' αυτούς τους λόγους αλλά και για τη διαμόρφωση «φιλικού επενδυτικού περιβάλλοντος» νομιμοποιούνται οι μαζικές απολύσεις. Ετσι, ο εργοδότης «απελευθερώνεται» και μπορεί να απολύει ομαδικά, χωρίς ουσιαστικούς περιορισμούς, τσακίζοντας τη ζωή των εργαζομένων.

-- Η αύξηση της φορολογίας για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα (μέσω της μείωσης του αφορολόγητου ορίου) και η μείωση της φορολογίας για τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους είναι άλλη μια συμβολή στην εξοικονόμηση «πόρων» για το μεγάλο κεφάλαιο. Πόροι που εξασφαλίζονται και από την αφαίμαξη των εργαζομένων, μέσω των νέων περικοπών στα προνοιακά επιδόματα.

-- Η «επόμενη μέρα» για το κεφάλαιο περιλαμβάνει και την απαίτηση της «εργασιακής ειρήνης», αφού η αστική τάξη γνωρίζει καλά ότι η μονιμοποίηση της βαρβαρότητας θα προκαλέσει αντιδράσεις και διεκδικήσεις. Γι' αυτό η κυβέρνηση ουσιαστικά άνοιξε την πόρτα στο λοκ άουτ και δεσμεύτηκε ότι θα ξηλώσει τα όποια συνδικαλιστικά δικαιώματα χτυπώντας την απεργία, την κορυφαία μορφή πάλης των εργαζομένων.

Η "κανονικότητα" του κεφαλαίου

Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι μπορεί κάποια από τα μέτρα να είναι επώδυνα, όμως με αυτά εξασφαλίζονται η ένταξη στην «ποσοτική χαλάρωση», η ρύθμιση για το χρέος και, επομένως, η «έξοδος στις αγορές». Τίποτα, όμως, από τα παραπάνω δεν αποτελεί θετική εξέλιξη για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Η ποσοτική χαλάρωση και τα μέτρα για το χρέος αποτελούν κομβικούς στόχους της αστικής τάξης, αφού έτσι θα εξασφαλιστεί «ζεστό» χρήμα για την αναπαραγωγή των κερδών της. Ο δανεισμός που θα προκύψει από την έξοδο στις «αγορές χρήματος» θα φορτωθεί εκ νέου στις πλάτες των εργαζομένων. Γι' αυτό αποτελεί πρόκληση για το λαό το πλασάρισμα όλων των παραπάνω ως θετική εξέλιξη και «επιστροφή στην κανονικότητα». Αλλωστε, η επιστροφή στην κανονικότητα, που προπαγανδίζει η κυβέρνηση, δεν προβλέπει την επαναφορά των μισθών και των συντάξεων στα επίπεδα του 2009 ούτε του αφορολόγητου ορίου στα προ κρίσης επίπεδα. Γενικότερα, δεν προβλέπει επιστροφή για όσα δικαιώματα πάρθηκαν βίαια πίσω τα τελευταία χρόνια.

Οσο για την «επιτροπεία» και τον περίφημο «τερματισμό» της, για τον οποίο κομπάζει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ; Πρόκειται για άλλο ένα αδειανό πουκάμισο για την εργατική τάξη. Η Ελλάδα, με επιλογή της αστικής της τάξης και του πολιτικού της προσωπικού, είναι στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη, όπου όλα τα κράτη - μέλη διέπονται από τους ίδιους κανόνες, είτε είναι σε «προγράμματα στήριξης» με μνημόνια είτε όχι, γι' αυτό η επιτροπεία είναι μόνιμη. Εξάλλου, ο λαός μας βρίσκεται σε μόνιμη επιτροπεία, υπό την εξουσία του κεφαλαίου, για τη στήριξη των συμφερόντων των μονοπωλιακών ομίλων.

Αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις ψαρεύουν σε θολά νερά, λέγοντας ότι η μόνη χώρα όπου παραμένουν οι «μνημονιακές υποχρεώσεις» μετά από 6 χρόνια είναι η Ελλάδα. Οτι σε άλλες χώρες όπου εφαρμόστηκαν ανάλογα προγράμματα (Κύπρος, Ισπανία, Πορτογαλία κ.ά.) τα μνημόνια έχουν τερματιστεί και η ανάπτυξη κατοχυρώθηκε. Με την προπαγάνδα αυτή είτε καλούν το λαό να αποδεχθεί νέες θυσίες είτε προσπαθούν να τον αποπροσανατολίσουν από τον βασικό του εχθρό, τα μονοπώλια και την εξουσία τους. Αυτό που κρύβουν είναι ότι τα μέτρα τα οποία πάρθηκαν τα τελευταία χρόνια, στην Ελλάδα και αλλού στο πλαίσιο των «μνημονίων», αποτελούν την υλοποίηση του στρατηγικού σχεδιασμού για λογαριασμό της αστικής τάξης, προκειμένου να ανακάμψουν τα κέρδη της. Το μνημόνιο, δηλαδή, διαρκείας είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός. Οτι όπως κι αν ονομάζεται, παρόμοιος σχεδιασμός υλοποιείται σε όλες τις χώρες, παρά τις όποιες διαβαθμίσεις και την ανισομετρία. Οτι αποτελούν το μόνο δρόμο για τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας των ευρωπαϊκών μονοπωλίων έναντι των διεθνών ανταγωνιστών τους.

Η "επόμενη μέρα" για τους εργαζόμενους

Από όλα τα παραπάνω γίνεται σαφές ότι η εργατική τάξη πρέπει να υποδεχθεί την «επόμενη μέρα» επιθετικά και διεκδικητικά. Να αξιοποιήσει την πείρα της και να έχει το δικό της σχέδιο, που θα στηρίζεται στην ανασύνταξη του κινήματός της. Στο ζωντάνεμα της δράσης μέσα από τα σωματεία, σε κάθε τόπο δουλειάς, εκεί που υλοποιείται, σε τελική ανάλυση, κάθε πτυχή της αντεργατικής πολιτικής. Να κλιμακωθούν η απαίτηση για επιστροφή μέχρι κεραίας όλων των απωλειών που είχαν οι εργαζόμενοι τα τελευταία χρόνια και η διεκδίκηση της ικανοποίησης των σύγχρονων αναγκών.

Μέσα στην πάλη αυτή θα ξεκαθαρίζεται και «η ήρα από το στάρι», θα βλέπουν οι εργαζόμενοι καθαρά ότι οι δυνάμεις του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού έχουν αποστολή την υπονόμευση και τη διάσπαση, την υποταγή στις απαιτήσεις της εργοδοσίας. Θα κατακτιούνται ο αντικαπιταλιστικός - αντιμονοπωλιακός προσανατολισμός του κινήματος, η συμμαχία της εργατικής τάξης με τους αυτοαπασχολούμενους και τους φτωχούς αγρότες.

Η «επόμενη μέρα» πρέπει, τελικά, να βρει την εργατική τάξη και το λαό πιο αποφασισμένους και όρος γι' αυτό είναι το ΚΚΕ να έχει πολλαπλάσιες δυνάμεις σε περισσότερους τόπους δουλειάς. Ετσι, θα διεξάγεται με καλύτερους όρους η αναμέτρηση με το κεφάλαιο και την εξουσία του, θα δυναμώνει η πάλη με προοπτική την ανατροπή τους, για την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας, την αποδέσμευση από την ΕΕ, τη μονομερή διαγραφή του χρέους και την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων.

"Ρ"