Η προταση του ΚΚΕ ειναι η μονη που μπορει να ανοιξει δρομο προς τα μπρος*

Αν οι συνθήκες είναι ώριμες για να αναπτυχθεί το αριστερό και ειδικότερα το κομμουνιστικό κίνημα στην Ελλάδα και στην Ευρώπη και τι λείπει τελικά από την κομμουνιστική και αριστερή ιδέα και πρόταση.

Καταρχήν, πρώτα πρέπει να συμφωνήσουμε όλοι ότι αυτά τα προβλήματα, όταν τα συζητάμε, η περιγραφή τους βρίσκει συμφωνία όχι μόνο, θα έλεγα, των εργαζομένων που τα βιώνουν, αλλά και των πολιτικών κομμάτων. Το να περιγράφεις το «μαύρη μαυρίλα πλάκωσε, μαύρη σαν καλιακούδα», τι ζεις καθημερινά, θα συμφωνήσουν όλοι σ' αυτό. Ελπίζω να μην εννοείτε αυτό, γιατί οι περιγραφές των προβλημάτων δεν λείπουν, και ο κ. Τσίπρας τα λέει και ο κ. Μητσοτάκης και η κ. Γεννηματά, όλοι τα λένε.

Φυσικά, ο ελληνικός λαός δεν τα λέει απλώς, αλλά τα ζει και τα βιώνει, οι άνθρωποι μοχθούν με τον ιδρώτα τους να ζήσουν την οικογένειά τους. Αρα, λοιπόν, το πρόβλημα βρίσκεται όταν αρχίζουμε και συζητάμε πώς φτάσαμε εδώ, αυτό είναι η μια πλευρά. Οχι για να κάνουμε ιστορικές αναδρομές στο παρελθόν, αλλά κυρίως για να δούμε τι κάνουμε σήμερα. Και εκεί αρχίζουν βέβαια οι διαφοροποιήσεις, δεν είναι ακριβώς ίδια η εκτίμηση που έχει ο καθένας για τις αιτίες, πώς φτάσαμε εδώ. Είναι κρίσιμο ζήτημα κι αυτό συμβαίνει και στα πολιτικά κόμματα και στους εργαζόμενους, που ψηφίζουν το ένα ή το άλλο κόμμα ή που συμμετέχουν και υποστηρίζουν κάποια κόμματα.

Αρα, λέμε εμείς, πρέπει να ψάξουμε τις αιτίες για να βγάλουμε συμπεράσματα και να αξιοποιήσουμε σωστά αυτήν την αρνητική πείρα ως λαός, ως χώρα, κι αυτό λέμε στους εργαζόμενους. Βεβαίως, εδώ υπάρχει και η ατομική ευθύνη του καθένα, πρέπει να βγάζουμε σωστά συμπεράσματα. Και, φυσικά, το πιο δύσκολο από 'κει και πέρα είναι όταν τα λύνεις αυτά, βλέπεις το παρελθόν, το περιγράφεις, βρίσκεις τις αιτίες, έρχεσαι στο παρόν και λες τι κάνω για να ξεφύγω από την κρίση, για να ανοίξει ένας καλύτερος δρόμος για το λαό, για να πάω στο σοσιαλισμό, ακόμη περισσότερο στον κομμουνισμό, όπως είπατε εσείς με τις κομμουνιστικές ιδέες και τα υποκείμενα της επανάστασης.

Ολα αυτά είναι υπαρκτά ερωτήματα και εδώ επίσης πρέπει να δούμε ποιες είναι οι προτάσεις των πολιτικών κομμάτων. Υπάρχουν πολιτικά κόμματα που λένε «καπιταλισμός και ξερό ψωμί», «ΕΕ, ΗΠΑ, βάσεις, ΝΑΤΟ και ξερό ψωμί», «κεφάλαιο, ιδιωτική πρωτοβουλία, ας εκμεταλλεύεται τον εργαζόμενο, αρκεί να έχει ένα πιάτο φαΐ», που δεν το έχει κι αυτό πλέον. Και βάζουν τελεία και λένε «όλα καλά, όλα ωραία, απλά εμείς θα διαχειριστούμε καλύτερα την κατάσταση».

Υπάρχουν άλλοι που λένε ότι «δεν είναι καλά αυτά τα καπιταλιστικά που ακούτε από τους προηγούμενους», προεκλογικά λένε «εμείς θα σας κάνουμε καλύτερα πράγματα, θα ανοίξουμε το δρόμο για το σοσιαλισμό, θα μπούμε στην κυβέρνηση και θα γίνουμε μια αριστερή κυβέρνηση σε ένα μεταβατικό στάδιο ανόρθωσης της οικονομίας για να φύγουμε απ' τα μνημόνια», αφού τα σκίσουν πρώτα ή ό,τι άλλο κάνουν. Δηλαδή πουλώντας φύκια για μεταξωτές κορδέλες και κοροϊδεύοντας αναρριχώνται στον κυβερνητικό θώκο και στη συνέχεια κάνουν τα ίδια με τους προηγούμενους, που λένε «καπιταλισμός και ξερό ψωμί» και «καθίστε στ' αυγά σας και καλά είμαστε», δηλαδή κρίσεις, φτώχεια, ανεργία, πόλεμοι και μαύρη δυστυχία.

Αυτή είναι η ελληνική πείρα όλων των τελευταίων τουλάχιστον χρόνων, αλλά και αν θέλετε και των προηγούμενων δεκαετιών. Υπάρχει και μια δύναμη, το ΚΚΕ, όπως υπάρχουν κι άλλες ριζοσπαστικές, πολιτικές, κοινωνικές δυνάμεις, μέσα στο λαό, που δρουν μέσα στο κίνημα, που έχουν όχι μόνο οράματα, αλλά έχουν και προτάσεις, έχουν και σχέδιο. Αυτά λέμε να τα συζητήσουμε μέσα στο κίνημα, μέσα στους χώρους δουλειάς, μέσα στις γειτονιές, να ανταλλαγούν απόψεις. Φυσικά θα υπάρχουν και διαφορετικές γνώμες, η διαπάλη όμως θα γίνεται εκεί και όχι σε επίπεδο πολιτικών ηγεσιών και κορυφών.

Αυτή η πρόταση, λοιπόν, λέει ότι άμεσα πρέπει να δουλέψουμε να ανασυνταχθεί το εργατικό κίνημα. Το ΚΚΕ έχει συγκεκριμένες προτάσεις και οι κομμουνιστές που δρουν μέσα στα εργοστάσια, στα γραφεία, στα εμπορικά καταστήματα, στις γειτονιές, στους τόπους δουλειάς, εκπαίδευσης, τα προωθούν αυτά και προσπαθούν να κάνουν το καλύτερο. Χρειάζεται, επίσης, συμμαχία κοινωνικών δυνάμεων, δεν είναι μόνο οι εργάτες, αλλά είναι και οι φτωχοί αγρότες, είναι οι επαγγελματίες, οι αυτοαπασχολούμενοι, είναι οι φοιτητές, οι σπουδαστές, οι επιστήμονες, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, ο κόσμος που υποφέρει, οι οποίοι έχουν κοινά και ταξικά συμφέροντα για την προοπτική και πρέπει να ενωθούν σε μια συμμαχία.

Αυτή η συμμαχία όμως τι θα είναι; Για να αλλάξει αυτή η κυβέρνηση και να έρθει μια άλλη, που θα είναι παρόμοια ή ίδια και χειρότερη σαν αυτές που γνωρίσαμε; Τους λέμε όχι, τους λέμε πρέπει να είναι μια συμμαχία που θα έχει αντικαπιταλιστικά, αντιμονοπωλιακά χαρακτηριστικά. Να εξηγήσω τι σημαίνει: Να είναι ενάντια στο μεγάλο κεφάλαιο, στα μονοπώλια, ενάντια σ' αυτό το άδικο σύστημα, που το έχουν ζήσει και το έχουν φάει στη μάπα τόσα χρόνια που τους εκμεταλλεύεται και να οδεύσουν προς αυτήν την κατεύθυνση, για να φτιάξουμε μια κοινωνία.

Ποια θα είναι αυτή η κοινωνία; Εδώ δεν μπορεί να είναι η ιδιωτική καπιταλιστική εξουσία, πρέπει να είναι κοινωνική ιδιοκτησία, όπου η εργατική τάξη, ο λαός θα έχει την εξουσία, που θα υπάρχει σχέδιο κεντρικά επεξεργασμένο, θα ανοίγει το δρόμο για τον εργατικό - λαϊκό έλεγχο, να μπορείς να ελέγχεις αυτήν την κατάσταση. Κι αυτό είναι ζήτημα διαπάλης, γι' αυτό προσπαθούμε να πείσουμε, να ανοίξουμε αυτόν το δρόμο. Αυτός ο δρόμος, όσο δύσκολος να φαίνεται ή ακατόρθωτος, είναι ο μόνος ρεαλιστικός, είναι ο μόνος που δίνει απάντηση.

Ολοι οι άλλοι δρόμοι που προτείνουν, τελικά καταλήγουν σ' ένα μονόδρομο, στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, στην ΕΕ, στους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και σε τέτοιες συμμαχίες των καπιταλιστών, οδηγεί μόνο σε αδιέξοδα. Οδηγεί μόνο ξανά σε νέο κύκλο κρίσης, σε νέα μνημόνια, σε νέες αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις, σε «αξιολογήσεις» χωρίς τέλος, σε επιτροπείες χωρίς τέλος και πάει λέγοντας. Αυτά τα έχουμε ζήσει. Αρα, λοιπόν, είναι ζήτημα και ατομικής ευθύνης και βεβαίως σημαντικότερης, πιο αποφασιστικής βελτίωσης της δουλειάς.

Εμείς σε ό,τι μας αναλογεί παίρνουμε την ευθύνη. Πρόσφατα, στο 20ό Συνέδριο, συζητήσαμε αναλυτικά τις αδυναμίες μας, κάναμε σκέψεις, βάλαμε νέους σχεδιασμούς. Πιστεύουμε ότι σήμερα ωριμάζει στην ελληνική κοινωνία να δει ότι αυτές οι επιλογές που έκανε και στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και στους μαζικούς φορείς και στους αγώνες της, αλλά κυρίως στις επιλογές των βουλευτικών εκλογών ή των άλλων εκλογών που διαμορφώνουν πολιτικούς συσχετισμούς, δεν ήταν αυτές που έδωσαν ικανοποίηση των αναγκών της, που οδήγησαν σ' ένα δρόμο διεξόδου απ' την κρίση.

Αρα πιστεύουμε ότι αυτήν την πρόταση πρέπει να συζητήσει ο ελληνικός λαός και σ' αυτήν τη βάση να γίνεται πλέον η συζήτηση στους τόπους δουλειάς, στο κίνημα και ελπίζουμε ότι έτσι θα ανοίξει ο δρόμος αργά ή γρήγορα, το θέμα είναι να μην είναι πολύ αργά.

*Ερωτήσεις και απαντήσεις σχετικά με τις θέσεις και την πολιτική του ΚΚΕ, που απασχόλησαν τη συζήτηση του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ με τους δημοσιογράφους στη συνέντευξη Τύπου στην 82η ΔΕΘ.