Grιnvest: Η καταστροφη της εργατικης ταξης

Η ΔΕΘ πάντα ήταν μια πασαρέλα, στην οποία οι επικεφαλής του εκάστοτε αστικού πολιτικού προσωπικού στη χώρα στέκονταν μπροστά στα επιχειρηματικά συμφέροντα και προσπαθούσαν να τους πείσουν πόσο καλά θα διαφυλάξουν την κερδοφορία τους. Φυσικά πάντα περίσσευαν και οι υποσχέσεις και τα φούμαρα για τους εργάτες και τα λαικά στρώματα (φτωχούς αγρότες και αυτοαπασχολούμενους), που γίνονταν καπνός μόλις έσβηναν τα φώτα απο τις κάμερες και τις διαλέξεις.

Τα τελευταία χρόνια, με το ξέσπασμα της κρίσης, το βήμα της ΔΕΘ αναβαθμίστηκε: Ήταν το «σχέδιο εξόδου απο την κρίση», δηλαδή η διάσωση της ελληνικής αστικής τάξης σε βάρος του κόσμου της εργασίας, ώστε να μην κινδυνεύσει η θέση της στο διεθνές ιμπεριαλιστικό πλέγμα (Ευρωπαική Ένωση κλπ). Έτσι περάσαμε απο το «Απάνεμο Λιμάνι» του Γ.Παπανδρέου και την «σωτηρία της Ελλάδας» της κυβέρνησης Παπαδήμου, στο «Success Story» της κυβέρνησης Σαμαρά και τελευταίο το Grinvest του Α.Τσίπρα.

Πέρα απο τις διαφοροποιήσεις στη φρασεολογία-που και αυτές όσο περνάει ο καιρός λιγοστεύουν- οι ομοιότητες είναι εντυπωσιακές: Στην ουσία όλο το αστικό προσωπικό έχει εδώ και χρόνια ενοποιηθεί γύρω απο την ίδια αντιδραστική γραμμή -με εξαίρεση το «εξάμηνο προσαρμογής» το 2015 στο οποίο έδωσαν εξετάσεις οι νεοφώτιστοι σοσιαλδημοκράτες-:. Το «μνημόνιο» (δηλαδή η πολιτική της Ευρωπαικής Ένωσης), τα αντεργατικά μέτρα και το τσάκισμα των λαικών στρωμάτων εμφανίζονται δεδομένα και έτσι η «μάχη» γίνεται για το ποιός θα φέρει το καλύτερο…..μνημόνιο, ποιός θα κάνει την καλύτερη «διαπραγμάτευση» κλπ. Ο Α.Τσίπρας, όπως και όλοι οι πρωθυπουργοί πριν απο αυτόν, ηγείται τώρα αυτής της ορχήστρας και το Grinvest είναι η δικιά του «καινοτομία» προς τα ταξικά αφεντικά του για το πώς θα πουλήσει την συνέχιση και κλιμάκωση της αντεργατικής πολιτικής των τελευταίων ετών.

Το Grinvest το ίδιο δεν έχει τίποτα καινούργιο, ακόμα και αν το δεί κανείς απο την αστική πλευρά: Είναι ουσιαστικά το «Success Story» της ΝΔ με άλλο όνομα. Όπως το «Success Story» ήταν ουσιαστικά το «Απάνεμο Λιμάνι» του Γ.Παπανδρέου με άλλο όνομα. Όπως είπαμε η μάχη δεν γίνεται με διαφορετικά προιόντα αλλά με διαφορετικές προτάσεις μάρκετινγκ του ίδιου προιόντος για να μιλήσουμε και με όρους που καταλαβαίνουν τα στελέχη της «ελεύθερης αγοράς».

Η ουσία αυτού του «προιόντος», που οι διαφορετικοί πρωθυπουργοί, δεξιοί και σοσιαλδημοκράτες (και όλα τα υπόλοιπα αστικά κόμματα) προσπαθούν να πλασάρουν- σε κάθε νέα κυβέρνηση και με άλλο όνομα- είναι βασικά η εξής: Ότι η υπέρβαση της κρίσης είναι η προσέλκυση επενδύσεων, που θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας, στη συνέχεια λόγω της αύξησης της κατανάλωσης θα «ρίξουν χρήμα στην αγορά» και τελικά θα αυξήσουν τον «εθνικό πλούτο» ξεκινώντας ένα νέο κύκλο «ανάπτυξης» που σταδιακά θα οδηγήσει σε μεγαλύτερη ευημερία. Αυτό είναι τελικά το κοινό πρόγραμμα όλων των αστικών κομμάτων, του ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΔ, της ΔΗΣΥ-ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι (η όπως αλλιώς θα ονομαστούν), των ΑΝΕΛ, της Ένωσης Κέντρου, μέχρι και των Ναζί (επενδύσεις μόνο για….Έλληνες). Και γύρω απο την μορφή η την ταχύτητα της εφαρμογής της ανταγωνίζονται για ψήφους και επιρροή.

Αυτό το αστικό ιδεολόγημα προβάλλεται με έναν δήθεν υπερταξικό τρόπο και παρουσιάζεται και σαν «σωτηρία» απο την κρίση, σωτηρία απο την οποία κατά έναν μαγικό τρόπο θα ωφεληθούν όλες οι κοινωνικές τάξεις στην χώρα. Ακούγεται εδώ και χρόνια και θα ακούγεται όλο και πιο συχνά απο όλους τους αστικούς ιδεολογικούς μηχανισμούς: Απο τα κόμματα και τους «πνευματικούς ανθρώπους», απο την «ακομμάτιστη» τοπικη αυτοδιοίκηση, απο τις αποφάσεις της δικαστικής εξουσίας, απο τα ΜΜΕ του ενός η του άλλου ολιγάρχη, άσχετα αν βρίσκονται σε πόλεμο μεταξύ τους και στηρίζουν ΣΥΡΙΖΑ η ΝΔ. Σε αυτό το ιδεολόγημα-το Grinvest του ΣΥΡΙΖΑ είναι μόνο η τελευταία του εκδοχή-, αξίζει να σταθούμε αφού, σε τελευταία ανάλυση, όλα εκεί καταλήγουν, πέρα απο τις αυτονόητες εκφράσεις του (πολιτική εξαπάτηση, ψηφοθηρία κλπ) στις οποίες συχνά περιορίζεται και η «αριστερή» κριτική.

Το επενδυτικό "Ελ Ντοράντο" και η εργατική τάξη.

«Η κυβέρνηση είναι φιλική προς την υγιή επιχειρηματικότητα» τόνισε ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ και πρόσθεσε ότι «Το 2016 έγινε ρεκορ σε άμεσες ξένες άμεσες επενδύσεις με το μεγαλύτερο ποσοστό από το 2009. Το 2017 αναμένεται να πάμε σε ακόμη μεγαλύτερο ρεκόρ…..Από τον Ιανουάριο 2015, μέχρι τον Δεκέμβριο 2016, έχουν δημιουργηθεί 213.000 νέες θέσεις εργασίας.Και φέτος, έως τον Ιούλιο, δημιουργήθηκαν 263.000 νέες θέσεις εργασίας.Πρόκειται για αριθμό ρεκόρ για τα τελευταία 16 χρόνια» (1).

Αυτοί οι όρκοι πίστης προς την…υγιή (!!!!!) επιχειρηματικότητα, και η παρουσίαση αυτών των «ρεκόρ» είναι πράγματι σημαντικά. Αλλά για τους αντίθετους λόγους απο αυτούς που νομίζει ο Πρωθυπουργός. Γιατί αποτελούν την ζωντανή απόδειξη της απάτης ότι οι επενδύσεις θα καλυτερεύσουν την ζωή της εργατικής τάξης και των λαικών στρωμάτων η ότι συνδέονται-άμεσα η έμμεσα- με την δική τους «έξοδο απο την κρίση».

Πιό συγκεκριμένα:

2014,2015: Αναθεωρημένα Στοιχεία            

2016: Προσωρινά Στοιχεία
Πηγή: Τράπεζα της Ελλάδος

Τα νούμερα που παρούσιασε ο Πρωθυπουργός βασίζονται σε αυτό το διάγραμμα

Οι εισροές ΞΑΕ στην Ελλάδα κατά την περίοδο 2006-2016 (σε εκατομμύρια ευρώ)

Όπως φαίνεται ξεκάθαρα, πράγματι το 2016 ήταν χρονιά-ρεκόρ, η μεγαλύτερη απο το 2009. Θα περίμενε κανείς, με βάση όσα μας προπαγανδίζουν όλη μέρα τα αστικά κόμματα, οι αστοί οικονομολόγοι, τα ΜΜΕ, οι δεξιοί και οι «αριστεροί» δημοσιογράφοι, ότι, αφού επιτέλους σπάσαμε το ρεκόρ στις επενδύσεις, θα είχαμε και μια αντίστοιχη-η παρόμοια-βελτίωση στους δείκτες διαβίωσης και απασχόλησης της εργατικής τάξης και των λαικών στρωμάτων. Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι και η αλήθεια είναι αποκαλυπτική:

Σύμφωνα με τα στοιχεία της AMECO ενώ πράγματι η ανεργία μειώθηκε την διετία διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ το συνολικό κοστος εργασίας (μισθοί και εισφορές)  στη χώρα αυξήθηκε μόλις κατά 380 εκ ευρώ (0,2% ΑΕΠ) (Σχήμα 1).Η μείωση μάλιστα του ποσοστού ανεργίας είχε ξεκινήσει από την περίοδο της διακυβέρνησης Σαμαρά με μείωση κατά μία ποσοστιαία μονάδα (2014). Συνεπώς, παρά τη μείωση της ανεργίας την τελευταία 4ετία το συνολικό κόστος εργασίας στη χώρα παραμένει στάσιμο, με μικρές αυξομειώσεις, όπως και συνολικότερα η ελληνική οικονομία. Άρα, οι νέες θέσεις εργασίας δεν είχαν αξιοσημείωτη αύξηση στους μισθολογικό κόστος. Είναι νέες θέσεις εργασίας χαμηλόμισθες, προσαρμοσμένες στις ανάγκες των εργοδοτών.

Ένα δεύτερο στοιχείο που δείχνει πως οι νέες θέσεις εργασίας είναι χαμηλόμισθες είναι η μικρή μεν αλλά μείωση του μέσου πραγματικού και ονομαστικού κόστους ανά εργαζόμενο την τελευταία διετία (Σχήμα 2). Το μέσο πραγματικό κόστος εργασίας έχει μειωθεί κατά 1,1% (87,8-86,8) την τελευταία διετία και βρίσκεται κοντά στα επίπεδα του 2001, χρονιά εισόδου της χώρας στην ΟΝΕ. Την ίδια στιγμή και το ονομαστικό κόστος εργασίας έχει μειωθεί περίπου κατά 450 ευρώ ανά εργαζόμενο την τελευταία διετία και βρίσκεται στα επίπεδα του 2004.

Ένα τρίτο στοιχείο που δείχνει πως η μείωση της ανεργίας είναι στην πραγματικότητα εικονική, είναι η αύξηση του ποσοστού συμβάσεων μερικής απασχόλησης την περίοδο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Σύμφωνα με την ΕΛ.ΣΤΑΤ. το ποσοστό των μερικώς απασχολούμενων στο σύνολο των εργαζόμενων το 1^ο τρίμηνο του 2017(2) ήταν 10,5% έναντι 10% το αντίστοιχο τρίμηνο του 2015(3) ενώ το ποσοστό των υποαπασχολούμενων (δλδ των μερικώς απσχολούμενων που ενώ επιθυμούσαν δεν μπόρεσαν να βρουν εργασία πλήρους απασχόλησης) έχει αυξηθεί από 6,8% το 2014 σε 7,3% το 2016(4) Οπως φαίνεται ξεκάθαρα και από το διάγραμμα της EUROSTAT η Ελλάδα έχει ακόμα μια αρνητική πρωτιά στο ποσοστό των υποαπασχολούμενων εργαζόμενων μερικής απασχόλησης για το 2016 αφού το ποσοστό αυτό ξεπερνά το 70%. Συνεπώς, αν προσθέσουμε στο ποσοστό των ανέργων και το ποσοστό των υποαπασχολούμενων, η πραγματική ανεργία στην Ελλάδα ξεπερνά το 30%

Τέταρτο και τελευταίο στοιχείο που δείχνει πως η μείωση του ποσοστού ανεργίας οφείλεται κυρίως στην δημιουργία νέων θέσεων εργασίας μερικής ή εκ περιτροπής απασχόλησης και όχι σε κυβερνητική πολιτική υπέρ των εργαζόμενων είναι το άθροισμα των ποσοστών μερικής και εκ περιτροπής απσχολησης την τελευταία διετία. Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΕΡΓΑΝΗ οι νέες συμβάσεις πλήρους απασχολήσης έχουν μειωθείαπό 50,92% το πρώτο εξάμηνο του 2015(5) σε 48,27%(6) το 1^ο εξάμηνο του 2017    (Σχήμα 4) (2)Όμως, πέρα απο το ζήτημα της ανεργίας και της απάτης της «μείωσης» τι έγινε με την πείνα, την φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό το σωτήριο έτος 2016, που οι Άμεσες Ξένες Επενδύσεις , χάρη στον Α.Τσίπρα και την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, έσπασαν κάθε ρεκόρ;

Πηγή: ΕΛΣΤΑΤ (3)

Με βάση τα στοιχεία της Έρευνας Εισοδήματος και Συνθηκών Διαβίωσης των Νοικοκυριών ,το Γράφημα 1 παρουσιάζει την εξέλιξη του ποσοστού πληθυσμού σε κίνδυνο φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού την τελευταία δεκαετία.

Με βάση την ίδια πηγή:

– Ο κίνδυνος φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού είναι υψηλότερος στην περίπτωση των ατόμων ηλικίας 18-64 ετών (39,7%)

– Ο πληθυσμός ηλικίας 18-64 ετών που βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικό αποκλεισμό εκτιμάται για τους Έλληνες σε 38,0% και για τους αλλοδαπούς που διαμένουν στην Ελλάδα σε 59,7%

– Ο πληθυσμός ηλικίας 18-64 ετών που βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικό αποκλεισμό εκτιμάται για όσους διαμένουν στην Ελλάδα, αλλά γεννήθηκαν σε άλλη χώρα, σε 58,1%.

– Το ποσοστό του πληθυσμού, που ενώ δε βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας, διαβιεί σε νοικοκυριά με υλική στέρηση αλλά χωρίς χαμηλή ένταση εργασίας ανέρχεται σε 8,4%.

– Το ποσοστό του πληθυσμού, που δε βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας, και διαβιεί σε νοικοκυριά χωρίς υλική στέρηση αλλά με χαμηλή ένταση εργασίας ανέρχεται σε 4,9%.

– Το ποσοστό του πληθυσμού που βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας αλλά διαβιεί σε νοικοκυριά χωρίς υλική στέρηση και χωρίς χαμηλή ένταση εργασίας ανέρχεται σε 6,7%.

Όπως σημειώνει η ΕΛΣΤΑΤ, το κατώφλι της φτώχειας ανέρχεται στο ποσό των 4.500 ευρώ ετησίως ανά άτομο και σε 9.450 ευρώ για νοικοκυριά με δύο ενήλικες και δύο εξαρτώμενα παιδιά ηλικίας κάτω των 14 ετών και ορίζεται στο 60% του διάμεσου συνολικού ισοδύναμου διαθέσιμου εισοδήματος των νοικοκυριών, το οποίο εκτιμήθηκε σε 7.500 ευρώ, ενώ το μέσο ετήσιο διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών της Χώρας σε 14.932 ευρώ.

–  Το έτος 2016, το 21,2% του συνολικού πληθυσμού της Χώρας ήταν σε κίνδυνο φτώχειας. Ο παραπάνω δείκτης που κατά το 2005 (με περίοδο αναφοράς εισοδήματος το 2004) ανερχόταν στο 19,6%, σημείωσε αυξητική πορεία έως το 2012 όπου εκτιμήθηκε στο 23,1%, ενώ άρχισε να μειώνεται από το 2014.

– Τα νοικοκυριά που βρίσκονται σε κίνδυνο φτώχειας εκτιμώνται σε 832.065 σε σύνολο 4.168.784 νοικοκυριών και τα μέλη τους σε 2.262.808 στο σύνολο των 10.651.929 ατόμων του πληθυσμού της Χώρας.

– Ο κίνδυνος φτώχειας για παιδιά ηλικίας 0-17 ετών (παιδική φτώχεια) ανέρχεται σε 26,3% σημειώνοντας μείωση κατά 0,3 ποσοστιαίες μονάδες σε σχέση με το 2015, ενώ είναι υψηλότερος κατά 5,1 ποσοστιαίες μονάδες από το αντίστοιχο ποσοστό του συνολικού πληθυσμού.

– Ο κίνδυνος φτώχειας για άτομα ηλικίας άνω των 65 ετών ανέρχεται σε 12,4%παρουσιάζοντας μείωση κατά 1,3 ποσοστιαίες μονάδες σε σχέση με το 2015.

Όλα τα παραπάνω εξηγούν την αντίφαση ανάμεσα στις πανηγυρικές διακηρύξεις του Πρωθυπουργού και της κυβέρνησης του και της πραγματικότητας που ζούν καθημερινά οι εργαζόμενοι και οι οικογένειες τους. Επιβεβαιώνουν ότι, όπως υποστηρίζει εδώ και χρόνια η μαρξιστική κριτική της πολιτικής οικονομίας, το ιδεολόγημα ότι η «προσέλκυση επενδύσεων» ωφελεί τελικά όλη την κοινωνία δεν είναι τίποτα άλλο απο προπαγάνδα για να αγοράζουν φτηνότερα επιχειρηματικά»φιλέτα» οι καπιταλιστές και να αυξάνουν την κερδοφορία τους. Καμία άμεση συσχέτιση δεν υπάρχει μεταξύ των καπιταλιστικών επενδύσεων και της βελτίωσης των όρων ζωής της εργατικής τάξης. Το αντίθετο: Όπου εφαρμόστηκαν αυτά τα «μοντέλα, μέσα και έξω απο την Ευρώπη (δείτε το «πείραμα» των χωρών της Α.Ευρώπης) οδήγησαν σε διαιώνιση της φτώχειας και των μισθών πείνας, σε εκτεταμένες ζώνες ανεργίας και υποαπασχόλησης και σε πλήρη διάλυση των κοινωνικών υπηρεσιών και μηδενισμό των συντάξεων.

Είναι γνωστό ότι το κεφάλαιο ενδιαφέρεται μόνο για ένα πράγμα: Την κερδοφορία του. Και, ιδιαίτερα σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης και ύφεσης,το μόνο «ελκυστικό επενδυτικό πακέτο» το οποίο θα το κινητοποιήσει θα είναι ένα πρόγραμμα που θα του διασφαλίσει την κάυσιμη ύλη αυτής της κερδοφορίας: Τους .εργαζόμενους, δηλαδή μειωμένο εργατικό κόστος, φοροαπαλλαγές (που θα επιβαρύνουν τους εργάτες και τα λαικά στρώματα), συντριβή του συνδικαλισμού κλ.π. Με άλλα λόγια, ενώ η εργατική τάξη και τα λαικά στρώματα στην Ελλάδα καταστράφηκαν απο την καπιταλιστική κρίση (ενώ οι καπιταλιστές είτε θησαύριζαν είτε έκλειναν τις επιχειρήσεις και άφηναν τα χρέη στο κράτος-βλέπε «τα φάγαμε…μαζί»- και την κοπανούσαν για τα θέρετρα του εξωτερικού), τώρα ήρθε η ώρα να καταστραφούν και απο την καπιταλιστική ανάπτυξη.

Το «ελκυστικό επενδυτικό περιβάλλον» το οποίο απο φέτος παρουσιάζει αύξηση με την βοήθεια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν είναι τίποτα άλλο από τα ερείπια της μαζικής ανεργίας. πείνας, φτώχειας και συντριβής των εργατικών δικαιωμάτων. Ερείπια τα οποία πουλάει στους υποψήφιους επενδυτές ο Α.Τσίπρας και η κυβέρνηση του, αφού χρησιμοποιήσαν τα θύματα τους για να ανέβουν στην εξουσία. Δεν είναι τίποτα άλλο από το «μέσα-έξω» για χιλιάδες εργαζόμενους σε καθεστώς ανεργίας, μετά 200 ευρώ και μετά ξανά τα ίδια, από την γενίκευση της εργασιακής ανασφάλειας, της εργοδοτικής τρομοκρατίας, της φορομπηξίας-ληστείας των λαικών εισοδημάτων.Φυσικά ο ίδιος ο Α.Τσίπρας και το επιτελείο του γνωρίζουν πολύ καλά όλα τα παραπάνω. Γνωρίζουν ότι με την πολιτική τους προκαλούν την καταστροφή των λαικών στρωμάτων προς όφελος των «επενδυτών». Για αυτό και ο Πρωθυπουργός, στις χθεσινές εξαγγελίες, έσπευσε να προσθέσει ότι «Μέλημά μας δεν είναι μόνο η αντιμετώπιση της ανεργίας αλλά η παρέμβαση στις ίδιες τις εργασιακές σχέσεις προς όφελος των δυνάμεων της εργασίας». Αυτήν την «παρέμβαση προς όφελος των δυνάμεων της εργασίας» (όπως και όλες τις προηγούμενες) θα την διαπιστώσουν πολύ σύντομα οι εργαζόμενοι, αφού σε λίγο ξεκινάει η συζήτηση για τον συνδικαλιστικό νόμο και την επόμενη αξιολόγηση.

Απέναντι σε όλα αυτά, δεν υπάρχει άλλος δρόμος απο την προσπάθεια για την ταξική ανασυγκρότηση-η και δημιουργία απο την αρχή εκεί που δεν υπάρχει-του ταξικού εργατικού κινήματος, που είναι το μόνο που μπορεί να αγωνιστεί, σήμερα και στο μέλλον για μια διαφορετική προοπτική:

-Την μόνη ρεαλιστική προοπτική για την εργατική τάξη και τα λαικά στρώματα: Την κατάργηση όλων των αντεργατικών (και «φιλοεπενδυτικών») μέτρων, την άμεση και μονομερή έξοδο απο την Ε.Ε, μαζί με την ακύρωση όλων των ιμπεριαλιστικών συμφωνιών. 

-Το άνοιγμα ένος δρόμου-και στην Ελλάδα και διεθνώς- πέρα απο την άναρχη ταξική εκμεταλλευτική οργάνωση του καπιταλισμού. Οργάνωση που συνεχώς γεννάει κρίσεις και καταστροφές για να κερδίζει μια αισχρή μειοψηφία.

-Την προοπτική μιας άλλης οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας, με κεντρικό (κρατικό και στη συνέχεια κοινωνικό) σχεδιασμό με βάση τις κοινωνικές ανάγκες των εργαζομένων και όχι τους δείκτες κερδοφορίας των καπιταλιστών.

Για μια κοινωνία που τα όνειρα της εργατικής τάξης δεν θα την εκδικούνται, χαμένα στην καθημερινή βαρβαρότητα, αλλά θα γίνουν το φώς που καίει και δείχνει το δρόμο σε σκοτεινές εποχές σαν την σημερινή.

Γιώργος Γόδας.

1.https://left.gr/news/al-tsipras-i-ellada-gyrise-selida-organonoyme-mellon-gia-toys-polloys-vinteo

1.http://www.iskra.gr/η-εικονική-μείωση-της-ανεργίας/

2. https://www.taxheaven.gr/news/news/view/id/35575