Ο Λενιν για την επαναστατικη τακτικη και την επαναστατικη τεχνη(v)

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΩΣ ΤΕΧΝΗ
Δεν αρκεί το ΚΚ να έχει μόνο ένα επαναστατικό πρόγραμμα και μια επαναστατική τακτική για την προετοιμασία της επανάστασης. Ακόμα δεν αρκεί ούτε η έγκαιρη αντικειμενική εκτίμηση της ύπαρξης επαναστατικής κατάστασης, της στάθμης του υποκειμενικού παράγοντα, του συσχετισμού των δυνάμεων στο εσωτερικό της χώρας, αλλά και διεθνώς. Χρειάζεται επιστημονική γνώση των νομοτελειών και η τέχνη για την πραγματοποίηση της αποφασιστικής εξέγερσης. Ο Λένιν σημείωνε ότι οι κομμουνιστές οφείλουν να αντιμετωπίζουν την εξέγερση ως τέχνη.
Η ικανότητα εναλλαγής των μορφών πάλης
Σε κάθε φάση του αγώνα το ΚΚ οφείλει να επιλέγει τις κατάλληλες μορφές πάλης. Πολύ περισσότερο σε επαναστατικές συνθήκες πρέπει να αποκτάει την ικανότητα εναλλαγής μορφών και μεθόδων πάλης, ανάλογα με τις συγκεκριμένες συνθήκες, με στόχο την επιτυχή έκβαση της εξέγερσης. Το πέρασμα στην ανώτερη μορφή πάλης, την ένοπλη, είναι αναπόφευκτο στα πλαίσια της εξέγερσης. Σε μη επαναστατικές συνθήκες τα ΚΚ δε χρησιμοποιούν ένοπλες μορφές πάλης, όμως δεν περιορίζονται μόνο σε νόμιμες μορφές. Οι μορφές πάλης πρέπει να ανταποκρίνονται στο επίπεδο της πάλης. Η όξυνση της ταξικής πάλης πρέπει αντικειμενικά να συνοδεύεται από πιο ανεβασμένες μορφές.
Ο Λένιν στο έργο του «Ο Παρτιζάνικος πόλεμος» ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την αναγκαιότητα το Κόμμα να κατέχει την τέχνη της εναλλαγής των διαφορετικών μορφών πάλης και την ικανότητα να προετοιμάζει την εργατική τάξη σε αυτή: «Ποιες βασικές απαιτήσεις πρέπει να προβάλει κάθε μαρξιστής κατά την εξέταση του ζητήματος των μορφών πάλης; Πρώτο, ο μαρξισμός διαφέρει απ' όλες τις πρωτόγονες μορφές σοσιαλισμού κατά το ότι δεν δεσμεύει το κίνημα με μια οποιαδήποτε καθορισμένη μορφή πάλης. Παραδέχεται τις πιο διαφορετικές μορφές πάλης, όμως δεν τις "επινοεί", αλλά μόνο γενικεύει, οργανώνει, προσδίνει συνειδητότητα σε εκείνες τις μορφές πάλης των επαναστατικών τάξεων που εμφανίζονται μόνες τους στην πορεία του κινήματος. Ο μαρξισμός που αναμφισβήτητα είναι εχθρός κάθε αφηρημένης διατύπωσης, κάθε δογματικής συνταγής, απαιτεί να μελετάμε προσεκτικά τη διεξαγόμενη μαζική πάλη, που με την ανάπτυξη του κινήματος, με το ανέβασμα της συνειδητότητας των μαζών, με την όξυνση των οικονομικών και πολιτικών κρίσεων γεννά συνεχώς όλο και νέους, όλο και πιο ποικίλους τρόπους άμυνας και επίθεσης. Γι' αυτό ο μαρξισμός δεν απορρίπτει καμιά μορφή πάλης. [...]
Δεύτερο, ο μαρξισμός απαιτεί αναμφισβήτητα την ιστορική εξέταση του ζητήματος των μορφών πάλης. [...] Στις διαφορετικές στιγμές της οικονομικής εξέλιξης, σε εξάρτηση από τους διαφορετικούς όρους πολιτικούς, εθνικοπολιτιστικούς, βιοτικούς κλπ., οι διαφορετικές μορφές πάλης προωθούνται στην πρώτη γραμμή, γίνονται οι κύριες μορφές πάλης, και σε συνάρτηση μ' αυτό, αλλάζουν με τη σειρά τους και οι δευτερεύουσες, οι επικουρικές μορφές πάλης»23.
Αντλώντας διδάγματα από την Οκτωβριανή Επανάσταση, αλλά και την ένοπλη καταστολή των επαναστάσεων της Γερμανίας και της Ουγγαρίας, υπογράμμιζε το 1920 ότι: «Η ιστορία έδειξε ότι χωρίς επαναστατική βία δεν μπορεί να επιτευχθεί νίκη. Χωρίς την επαναστατική βία που να στρέφεται ενάντια στους άμεσους εχθρούς των εργατών και των αγροτών, είναι αδύνατο να τσακιστεί η αντίσταση των εκμεταλλευτών αυτών»24.
Το εύρος και οι μορφές της επαναστατικής βίας εξαρτούνται από το συσχετισμό δυνάμεων και κυρίως την αντίδραση της αστικής τάξης κατά τη σύγκρουση, τα μέσα που θα είναι σε θέση να αντιπαραθέσει, καθώς και το διεθνή συσχετισμό.
Είναι σίγουρο ότι η αστική τάξη μπορεί να «ανέχεται» την κομμουνιστική προπαγάνδα. Σε καμία όμως περίπτωση δεν ανέχεται την πάλη για υλοποίηση των προγραμματικών στόχων του ΚΚ, που προϋποθέτει την ανατροπή της εξουσίας της. Αυτό έχει αποδειχτεί σε όλη την ιστορία της επαναστατικής πάλης της εργατικής τάξης, από την Κομμούνα του Παρισιού μέχρι σήμερα.
Σήμερα η αντικομμουνιστική επίθεση εστιάζει στο γενικό αφορισμό της βίας, της επαναστατικής πάλης, της πάλης για την ανατροπή της αστικής εξουσίας. Μια σειρά οπορτουνιστές επίσης υποστηρίζουν ότι πέρασε η εποχή των επαναστάσεων, με την έννοια της ανατροπής της αστικής εξουσίας. Ακόμη υποστήριζαν ότι σήμερα μπορούν να υπάρξουν εξεγέρσεις, έστω και βίας, που θα εκφράζουν την αντίδραση, τη δυσαρέσκεια και θα πιέζουν για μεταρρυθμίσεις στα πλαίσια του καπιταλισμού.
Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ
Η ένοπλη εξέγερση είναι η πιο κρίσιμη και αποφασιστική στιγμή στην πορεία της επαναστατικής πάλης. Στην αφετηρία της επαναστατικής διαδικασίας είναι αδύνατο να γνωρίζει το Κόμμα εκ των προτέρων και με ακρίβεια χιλιοστού ολόκληρη την πορεία, τις μορφές οργάνωσης και πάλης, την τελική κορύφωση και έκβαση της επανάστασης. Ομως αυτό που κρίνει την επαναστατικότητά του, τον ίδιο το χαρακτήρα του, είναι η ικανότητά του να προετοιμάζεται το ίδιο και η εργατική τάξη για την ένοπλη σύγκρουση. Η ένοπλη εξέγερση βασίζεται σε επεξεργασμένο στρατιωτικό σχέδιο ως κορυφαία εκδήλωση του εμφυλίου πολέμου. Αποτελεί δηλαδή συνέχιση της ταξικής πάλης με ένοπλο τρόπο. Ο στόχος της εξέγερσης δεν μπορεί να είναι άλλος από την κατάληψη της εξουσίας και διέπεται από αρχές για την επιτυχή έκβαση:
«Η ένοπλη όμως εξέγερση είναι ένα ιδιαίτερο είδος πολιτικού αγώνα, που υπάγεται σε ιδιαίτερους νόμους, νόμους που πρέπει να τους μελετήσει κανείς προσεκτικά. Την αλήθεια αυτή τη διατύπωσε εξαιρετικά ανάγλυφα ο Καρλ Μαρξ, που έγραφε ότι η "ένοπλη εξέγερση, όπως και ο πόλεμος είναι τέχνη".
Από τους κύριους κανόνες αυτής της τέχνης, ο Μαρξ τόνισε τους εξής:
1) Ποτέ να μην παίξουμε με την εξέγερση, μα από τη στιγμή που θα την αρχίσουμε να είμαστε απόλυτα βέβαιοι πως πρέπει να τραβήξουμε ως το τέλος.
2) Να πραγματοποιούμε μεγάλη υπεροχή δυνάμεων στο αποφασιστικό σημείο και στην αποφασιστική στιγμή, γιατί διαφορετικά ο εχθρός που έχει καλύτερη προετοιμασία και οργάνωση, θα εξοντώσει τους εξεγερμένους.
3) Από τη στιγμή που θα έχει αρχίσει η εξέγερση, πρέπει να δρούμε με τη μεγαλύτερη αποφασιστικότητα και απαραίτητα, οπωσδήποτε, να περνάμε στην επίθεση, "Η άμυνα είναι ο θάνατος της ένοπλης εξέγερσης".
4) Να προσπαθούμε να αιφνιδιάσουμε τον εχθρό, να συλλάβουμε τη στιγμή που τα στρατεύματά του θα είναι ακόμη σκόρπια.
5) Να προσπαθούμε να έχουμε καθημερινά, έστω και μικρές επιτυχίες (μπορούμε να πούμε: κάθε ώρα, αν πρόκειται για πόλη), διατηρώντας με κάθε θυσία την "ηθική υπεροχή".
Ο Μαρξ συνόψισε τα διδάγματα όλων των επαναστάσεων σχετικά με την ένοπλη εξέγερση με τα λόγια του Νταντόν, "του μεγαλύτερου αριστοτέχνη της επαναστατικής τακτικής που γνώρισε η ιστορία: τόλμη και πάλι τόλμη"»25.
Συνοψίζοντας την πείρα από την Οκτωβριανή Επανάσταση, ο Λένιν σημείωνε για τη σημασία της στρατιωτικής προετοιμασίας και της σωστής αξιοποίησης των νομοτελειών της εξέγερσης: «Οι μπολσεβίκοι είχαν με το μέρος τους όχι μόνο την πλειοψηφία του προλεταριάτου, όχι μόνο την ατσαλωμένη μέσα στη μακρόχρονη και πεισματική πάλη ενάντια στον οπορτουνισμό επαναστατική πρωτοπορία του προλεταριάτου. Είχαν αν επιτρέπεται να χρησιμοποιήσουμε τη στρατιωτική ορολογία, μια "δύναμη κρούσης" στις πρωτεύουσες. Να έχεις στην αποφασιστική στιγμή στο αποφασιστικό σημείο συντριπτική υπεροχή δυνάμεων - αυτός ο "νόμος" των πολεμικών επιτυχιών είναι επίσης νόμος και της πολιτικής επιτυχίας, ιδίως σε ένα τέτοιο σκληρό, έντονο πόλεμο των τάξεων, που λέγεται επανάσταση»26.
Η ιστορική πείρα του ΚΚΕ επιβεβαιώνει αυτές τις αρχές. Η ταλάντευση στον ένοπλο αγώνα, ο οποίος αποτελεί μορφή πάλης για την επίτευξη του στρατηγικού στόχου του Κόμματος, οδηγεί συνήθως σε ταλάντευση ως προς τον ίδιο το στόχο.
Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα της πείρας του Δεκέμβρη του 1944. Το Κόμμα είχε αποδεχτεί απαράδεκτους συμβιβασμούς, έχοντας αυταπάτες για τη στάση της αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού, υποκύπτοντας σε πιέσεις των συμμάχων του, όπως οι συμφωνίες της Καζέρτας και του Λιβάνου. Ετσι η στρατιωτική δράση του ΕΛΑΣ στη μάχη της Αθήνας δεν ακολούθησε τους παραπάνω κανόνες, με αποτέλεσμα να ηττηθεί από τις αποφασισμένες αστικές δυνάμεις με τη στήριξη των Αγγλων. Η ένοπλη σύγκρουση δεν πήρε χαρακτηριστικά πάλης για την εξουσία, κάτι που επιβεβαιώθηκε και με την επαίσχυντη συμφωνία της Βάρκιζας.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
(Το άρθρο βασίζεται σε κείμενο της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ)
Σημειώσεις
23. Β. Ι. Λένιν: «Απαντα», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», τ. 14, σελ. 1-2.
24. Β. Ι. Λένιν: «Απαντα», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», τ. 40, σελ. 117.
25. Β. Ι. Λένιν: «Απαντα», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», τ. 34, σελ. 382-383.
26. Β. Ι. Λένιν: «Απαντα», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», τ. 40, σελ. 6.

“Ρ”
*Το πρώτο μέρος εδώ. Το δεύτερο εδώ. Το τρίτο εδώ. Το τέταρτο εδώ

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις